Ég lendi mikið í því að þurfa að útskýra íslenska pólitík fyrir útlendingum. Það er ekki alltaf auðvelt. Maður vill segja satt og rétt frá – og ekki einfalda málin um of.
Ég er ekki sammála Stefaníu Óskarsdóttur sem segir að skýringin á fylgistapi Samfylkingarinnar sé sú að flokkurinn hafi færst meira til vinstri.
Í nokkur ár eftir hrun var Ísland rekið samkvæmt plani frá Alþjóða gjaldeyrissjóðnum. Stjórnarflokkarnir, sem eru mismikið til vinstri, fylgdu því út í æsar. Þetta gekk svo langt að ekki mátti betur sjá en að Jóhanna og Steingrímur væru uppáhaldsnemendur AGS, þessa höfuðvígis kapítalismans.
Þessu fylgdi meðal annars vilji til að koma til móts við kröfuhafa, endurreisa banka í sem næst óbreyttri mynd, semja um Icesave og tregða við að grípa til róttækra aðgerða til að hjálpa skuldurum.
Það er ekkert sérlega vinstri sinnað, eiginlega þvert á móti – enda hefur vinstri vængurinn verið að margklofna.
Stefán Ólafsson hefur bent á að Samfylkingin geti átt samleið með hugmyndum Framsóknar um skuldaniðurfellingar, enda sé þetta í anda vinstri sjónarmiða.
Framsókn er semsagt ekki að sækja fram með sérlega hægri sinnaða stefnu: Skuldaniðurfellingar og harka í garð erlendra kröfuhafa geta ekki talist vera það. Kannski kann þetta að hljóma eins og pópúlismi – en hægri stefna er það ekki.
Þetta er ekki alveg auðvelt að útskýra. Og svo er ýmislegt sem misskilst.
Til dæmis eru margir að vitna í grein í danska vinstra blaðinu Information þar sem segir að Íslendingar séu aftur að kjósa yfir sig þá sem ollu hruninu.
Þetta er nokkur einföldun. Sjálfstæðisflokkurinn er samkvæmt nýjustu skoðanakönnunum ekkert að auka fylgi sitt frá síðustu kosningum þegar flokkurinn beið afhroð.
Það er Framsóknarflokkurinn sem sækir á. Jú, hann var vissulega í ríkisstjórn frá 1995-2007 þegar búið var svo um hnútana að hrun var óumflýjanlegt.
En í vænlegum þingsætum fyrir Framsóknarflokkinn er ekki einn einasti maður sem sat á þingi á ríkisstjórnarárum Framsóknar.
Menn kunna að spyrja um bakland flokksins, eins og Stefán Jón Hafstein gerði í síðasta Silfri, það er vissulega ástæða til þess.
En þá hljóta menn að líka að horfa til Samfylkingarinnar sem var í notalegu sambandi við marga úr útrásinni. Og það er líka staðreynd að þrír af ráðherrum Samfylkingarinnar í „norrænu velferðarstjórninni“ sátu líka í „hrunstjórninni“: Jóhanna Sigurðardóttir, Össur Skarphéðinsson og Kristján Möller. Skilin voru semsagt nokkuð óljósari en oft er látið í veðri vaka.
Þannig að einhver hefur einfaldað málið dálítið við blaðamann Information.
