Dálítið er hún skrítin grein eftir Jón Sigurðsson þar sem hann fer mikinn um að við lifum í samfélagi þar sem „kristnin er grundvöllurinn“. Greinin fjallar reyndar að litlu leyti um kristna trú sem slíka – hætt er við að Kierkegaard hefði fussað og sveiað yfir slíkri yfirborðsmennsku –  heldur meira um hana sem algjöra forsendu þess að vera með í „þjóðmenningunni“.

Hin kristna hefð er náttúrlega einn þátturinn í menningu okkar, en það er svo margt annað sem kemur til: Hugmyndir endurreisnarinnar, upplýsingin sem hafði feikileg áhrif, vísindi, bandaríska stjórnarskráin, hugsjónir frönsku byltingarinnar, hugmyndir um einstaklingsfrelsi og markaðsfrelsi og sósíalískar hugmyndir um samneyslu og velferð – að ógleymdum þeim hugmyndum sem mótuðust í kjölfar seinni heimstyrjaldarinnar þegar kynþáttahyggja beið skipbrot.

Frá þeim tíma eru ýmsir mannréttindasáttmálar.

Og svo eru hugmyndir um jafnræði kynjanna og kynfrelsi – jú, og réttindi fatlaðra. Allt er það tiltölulega nýtilkomið.

Þetta mætist allt í hinu plúralíska samfélagi sem við lifum í – og þar sem trúarbrögð hafa ekki einkarétt á siðferði.

Jón vill líka halda því fram að kirkjuferðir séu mikilvægar fyrir alla – líka þá sem ekki tilheyra kirkjunni. Nú mun það vera um fimmtungur barna sem ekki er í þjóðkirkjunni. Semsagt fjórir í hverjum tuttugu manna bekk. Það er nær öruggt að þessi hópur mun fara stækkandi.

Samkvæmt Jóni þurfa foreldrar þessara barna að útskýra sérstaklega fyrir þeim hvers vegna þau eru ekki í hinum hópnum – þjóðkirkjuliðinu. Það er býsna frekt, satt að segja.

Skrif Jóns eða umræða síðustu dag breyta því hins vegar ekki að flest börn kynnast kirkjustarfi. Það gera þau í gegnum fermingar – þau fermast mjög ung að árum, þrettán ára. Dómgreindin er kannski ekki orðin sérlega sterk á þeim aldri – og félagslegur þrýstingur um að fermast er mikill. En þarna hefur kirkjan mjög greiðan aðgang að huga barna.