Ég hef verið að fletta blöðum úr kalda stríðinu. Umræðan nú er eins og pís of keik miðað við það sem þá var.

Menn voru einatt kallaðir landráðamenn, geðsjúklingar eða skríll. Stóru orðin voru ekki spöruð.

En umræðan er auðvitað ekki eins alltumlykjandi og þá. Nú höfum við internetið og samskiptamiðla þar sem birtast viðbrögð við því sem stjórnmálamenn segja og gera nær samstundis. Netið gleymir heldur ekki því sem þeir segja – það getur verið frekar óþægilegt.

Eitt sinn var Þjóðarsálin á Rás 2 hálftíma í viku. Nú er eins og hafi verið skrúfað frá þjóðarsálinni allan sólarhringinn.

Pólitíkusar kvarta undan óvæginni umræðu eftir hrun. En ég held að þetta hafi minnst með hrunið að gera. Þróunin á samskiptamiðlunum er alþjóðleg. Við erum ekki sér á báti hérna.

Veruleiki stjórnmálanna er dálítið annar vegna þessa. Þeir eru undir meiri smásjá, orð þeirra eru vegin og metin jafnóðum. Hroki og oflæti virkar mjög illa. Pólítíkusar mega samt ekki festast í að horfa inn í þennan heim, þá missa þeir sálarfriðinn.

Ég hef vitnað í þau orð Davíðs Oddssonar að ekki sé gott að liggja með eyrun of þétt að grasrótinni – þá kunna ormar að skríða upp í þau.