Í dag eru liðin 150 frá fæðingu skáldsins og athafnamannsins Einars Benediktssonar.

Einar var mjög stór persóna í hugum Íslendinga lengi eftir andlát sitt – hann reis hátt en dó snauður og afskiptur – öll sú saga er mjög ævintýraleg.

Ævisaga Einars eftir Guðjón Friðriksson er mjög vinsæl bók.

Sem skáld stendur Einar aðeins veikar. Lengi kunnu menn að þylja upp úr verkum hans, það var grínast með að þetta gerðu fyrst og fremst íslenskir athafnamenn, útgerðarmenn og bisnessmenn, á fylleríum. Fulli kallinn á barnum á Borginni sem þylur upp úr Einari er sterkt minni í íslenskri menningarsögu.

Ákveðið hefur verið að 31. október – afmælisdagur Einars – verði framvegis Dagur ljóðlistarinnar.

Jú, hún má vel eiga sinn dag, satt að segja stendur ljóðlistin dálítið höllum fæti á upplýsingaöldinni. En ég sá á Facebook að einhverjir voru að gera athugasemd við að þessi dagur væri valinn en ekki einhver annar.

Hví ekki afmælisdagur Steins, 13. október, Snorra Hjartarsonar, 22. apríl, Tómasar Guðmundssonar, 6. janúar – nú eða einhverrar skáldkonu?

Kristján B. Jónasson bókaútgefandi skrifar á Facebook:

Ég verð að viðurkenna að mér finnst það ákaflega undarlegt að gera fæðingardag skálds sem enginn les og skipti nánast engu máli í þróun íslenskra bókmennta að Degi ljóðlistar. Ég tek jafnan dæmi af því að þótt höfundarverk Einars Benediktssonar hafi dottið úr rétti 1. jan. 2011 hefur enn enginn gefið það út, enda vita menn sem er að það er engin eftirspurn eftir kvæðum hans.

Annars skiptir kannski ekki svo miklu máli hvaða dagsetning þetta er nákvæmlega. Dagur Sigurðarson sem var fæddur 6. ágúst taldi það vera Dag ljóðsins og orti svona:

Dagur
Dagur
Dagur
Dagur
Dagur
ljóðsins