Finnskar bókmenntir hafa notið vaxandi vinsælda hérlendis. Finnar eiga jú sorglegustu, en um leið áhugaverðustu sögu Norðurlanda á 20. öld, með blóðugu borgarastríði og síðan stórorrustum í seinni heimsstyrjöld. Hið síðarnefnda hefur oft orðið þeim yrkisefni, en hið fyrrnefnda hefur löngum verið hálfgert tabú, en hefur æ oftar verið að rata inn í bókmenntirnar á undanförnum árum.

Kjell Westö vann bókmenntaverðlaun Norðurlandaráðs fyrir þetta verk og velur að láta söguna gerast árið 1938. Enn er ár þar til vetrarstríðið hefst en 20 eru liðin frá borgarastríðinu. Bæði koma þó við sögu. Karlaklúbbur nokkur hittist einu sinni í mánuði og ræðir heimsmálin og það að stríð sé í nánd. Einkaritari eins þeirra var fangi í búðum hvítliða 20 árum fyrr þar sem hún mátti þola mikið harðræði og var ítrekað nauðgað.

Sögusviðið er því áhugavert, en því miður mistekst að skapa persónur sem því hæfa. Aðalpersónan Thune er nýfráskilinn og er í einhvers konar miðaldrakrísu, kunnuglegt minni úr norrænum nútímabókmenntum og er ekki miklu bætt við hér. Einkaritarinn Matilda er mun áhugaverðari, enda á hún dramatíska sögu að baki. Fókusinn hefði mátt vera alfarið á hana, en eins og er hefur harmleik borgarastríðsins verið betur lýst annars staðar.

Fyrir áhugamenn um Finnland er gaman að fá lýsingar frá Helsinki tímabilinu, en dugar ekki til. Sagan er allt of átakalítil þegar upp er staðið. Þar að auki er bókin illa prófarkalesin, svo finna má villur á víða. Og það er undarleg árátta að skrifa „afprýðissamur“ endurtekið með p-i.

Leiðrétting: Í upphaflegu greininni var rangt farið með nafn þýðanda bókarinnar, en hann heitir Sigurður Helgason. Beðist er velvirðingar á mistökunum.