Tónlistarsmekkur er mismunandi, bæði hvað fólki finnst skemmtilegt og hvað fólki finnst algjörlega óþolandi. Miðillinn Headphonesty gerði könnun á hvaða tónlistartegundir fólk þolir síst og niðurstöðurnar eru afgerandi.
Rapp er langóvinsælasta tónlistartegundin, með um tvöfalt fleiri atkvæði en næst óvinsælasta tegundin. Margir segja rapp ekki vera alvöru tónlist, og að rapparar syngi ekkert heldur tali eða muldri.
Þá eru einnig margir sem þola illa menninguna í kringum rapp, sérstaklega upphafningu á gengjum.
Er það einkum nýlegt kántrý sem fólk þolir illa, það er kántrý sem er blandað saman við popptónlist. Segja margir að kántrý í dag sé ekki einlæg tónlist, sérstaklega ekki þegar búið er að fínpússa allt saman og blanda átótjúni og raftrommum við það.
Eldri kántrý tónlist, þar sem mikil áhersla var á að segja sögur, virðist hins vegar vera mun betur liðin hjá flestu fólki.
Mörgum finnst þungarokk, eða metal, einfaldlega vera of hávær og árásargjörn. Einkum á þetta við þyngri gerðir þungarokks, þar sem söngurinn er meira eins og öskur eða svokallað growl. Sumir segjast einfaldlega verða þreyttir á að hlusta á þetta.
En rétt eins og í tilfelli kántrý þá er eldra þungarokk almennt betur liðið, einkum þungarokk frá níunda áratugnum, sem var ekki nærri jafn þungt og margt sem fyrirfinnst í dag.
Helsta gagnrýnin sem popp fær á sig er að tónlistin sé ekki einlæg. Hún sé verksmiðjuframleidd rétt eins og hver önnur vara sem hægt sé að kaupa út í stórmarkaðinum. Þetta sé tónlist sem sé hönnuð til að geðjast öllum og missi þá alla sérstöðu.
Hið alræmda átótjún fær einnig útreið og telja margir söngvarann missa allan karakter þegar slíkt er notað.
Fyrir suma er djass einfaldlega of flókin tónlist. Jafn vel eins og hljóðfæraleikararnir séu oft ekki að spila sama lagið. Djass er ófyrirsjáanlegur, einkum sýrudjass, sem öllum líkar ekki vel við.
Eldri og einfaldari djass fær hins vegar ekki jafn harða útreið og nútímadjassinn.
Sumum finnst teknó tónlist einhæf og algjörlega stefnulaus. Sama bítið aftur og aftur og aftur og aftur út í hið óendanlega.
Þá nefna sumir að teknó auki stress. Einnig að þetta sé tónlist sem aðeins sé hægt að dansa við, ekki hlusta á.
Vandinn við rokk er sennilega rokkþreytan. Rokk hefur verið svo stórt í svo langan tíma að það er erfitt að verða spenntur fyrir einhverju nýju. Það sé búið að gera allt og rokkið sé fast í sama farinu.
Svokallað snekkjurokk, eða léttrokk, fær sérstaka útreið.
Gagnrýnin á pönk og grugg er einkum að tónlistin sé of hrá og að hún snúist frekar um tilfinningar heldur en tækni. Hljóðfæraleikararnir séu oft einfaldlega ekki nógu góðir.
Grugg fær reyndar harðari gagnrýni en pönk, einkum grugg sem kom fram á seinni hluta tíunda áratugarins.
Eins og í mörgum tilfellum hér að ofan þá er það einkum nýrri tónlistin sem fær gagnrýni. Eldra R&B, svo sem Motown bylgjan, sleppur betur.
Helsta gagnrýnin sem R&B fær er að tónlistin sé of hæg, einhæf og að andrúmsloftið skipti meira máli en grúv og orka.
Leiðindi er syndin sem þjóðlagatónlist (folk) og bluegrass eru helst sökuð um. Það er tónlistin sé of fyrirsjáanleg og örugg. Lögin noti sömu hljóma og takta sem geti orðið ansi leiðigjarnir hratt.
Þá eiga sumir erfitt með að hafa gaman að hljóðfærum eins og banjói og fiðlu. Það séu einfaldlega of gamaldags hljóðfæri.
