„Er það eðlilegt og er það réttlætanlegt að þeir sem eiga að passa börnin okkar geri það í einhverri félagsvinnu? Metum við það þannig að þeir eigi að fá 250.000 kr. útborgaðar?“
Guðmundur Ingi Kristinsson, þingmaður Flokks fólksins, varpaði þessum spurningum fram á Alþingi í gær í umræðum um störf þingsins. Guðmundur Ingi flutti ræðuna skömmu eftir að verkföll félagsmanna Eflingar hjá Reykjavíkurborg skullu á. Um var að ræða leikskólastarfsmenn og starfsmenn við sorphirðu og velferðarþjónustu svo dæmi séu tekin.
Guðmundur Ingi sagði að á tyllidögum væri sagt að jafnrétti væri hér á landi.
„Jafnrétti fyrir hverja, fyrir þá sem hafa það gott? Já, en hinum sem hafa það ekki gott er sópað undir teppið. Og hverjir eru það sem þar eru efstir? Jú, konur. Við hljótum að spyrja okkur í allri þeirri jafnréttisbaráttu sem gengið hefur yfir: Hvers vegna í ósköpunum viðgengst þetta ár eftir ár?“
Guðmundur Ingi sagði að þingmenn í velferðar- og félagshyggjuflokkunum væru duglegir að koma í ræðustól í stjórnarandstöðu og segja að nú þyrfti að bretta upp ermarnar. Eitthvað þurfi að gera fyrir þá sem hafa lægstu launin. Þegar hinir sömu komast til valda þá snúast hlutirnir við.
„Hvar er þá allt réttlætið? Er það eðlilegt og er það réttlætanlegt að þeir sem eiga að passa börnin okkar geri það í einhverri félagsvinnu? Metum við það þannig að þeir eigi að fá 250.000 kr. útborgaðar? Hvernig í ósköpunum höfum við fengið það út? Og við ætlum að segja við þetta fólk: Verið á þessum lágmarkslaunum, verið á þessum skítalaunum, það sem eftir er og við skulum sjá til þess að þegar þið farið á eftirlaun hafið þið það enn verr. Hvers lags skilaboð eru þetta inn í framtíðina?“
Guðmundur Ingi endaði ræðu sína með því að spyrja hvort senda ætti út þau skilaboð að lífskjarasamningarnir væru fyrir alla. Staðreyndin væri sú að þeir væru ekki fyrir alla.
„Það er þegar búið að taka öryrkja út. Það er þegar búið að taka eldri borgara út. Það er þegar búið að taka atvinnulausa út og það kemur aldrei til greina að þeir sem eru á félagsbótum fái lífskjarasamninga. En við breytum í prósentum. Við látum þá sem hafa hæst fá mest og sjáum til þess í prósentum að þeir sem þurfa mest á að halda fái minnst.“
