Tatiana Hallgrímsdóttir, nemi og áður kynningarfulltrúi RIFF segir afar mikilvægt að starf Bíó Paradísar haldi áfram. Þetta kemur fram í pistil hennar, Kvikmyndaborgin Reykjavík, sem birtist í Fréttablaðinu í dag.

Líkt og fram kom í síðustu viku er útlit fyrir að bíóið hætti rekstri í maí næstkomandi. Tatiana telur að kvikmyndahúsið vinsæla sé stofnun sem þjóni miklum tilgangi, en í pistlinum ræðir hún hlutverk Paradísar.

„Um árabil hefur borgin beitt sér fyrir öflugu kynningarstarfi í þágu Kvikmyndaborgarinnar Reykjavík. Kynningardeildin Film in Iceland, undir hatti Íslandsstofu og atvinnuvega- og nýsköpunarráðs, var sett á laggirnar sérstaklega til þess hampa Reykjavík sem vænlegum tökustað og til þess að auka sóknarfæri íslenskrar kvikmyndagerðar. Í ljósi þess að framtíð menningarhússins Bíó Paradísar er ógnað, velti ég fyrir mér hvort yfirvöld og borgarstjórn sjái virkilega ekki harminn í því að missa þessa mikilvægu stofnun sem er jafnframt eina kvikmyndahús sinnar tegundar á Íslandi.“

Tatiana vitnar í Sigríði Pétursdóttur, kvikmyndafræðing, sem benti á sérstöðu Bíó Paradísar

„Eina kvikmyndahúsið sem sýnir fjölbreyttar kvikmyndir frá öllum heimshornum, sinnir kvikmyndahátíðum, og kvikmyndamenntun barna og unglinga. Framúrskarandi kvikmyndagerð þjóða verður ekki til í tómarúmi.“

Í pistlinum greinir Tatiana frá samskiptum sínum við einn helsta kvikmyndagagnrýnanda heims, Peter Debruge. Hann á að hafa elskað Bíó Paradís og haft sérstakan áhuga á Svörtum sunnudögum, vikulegum sýningum á klassískum kvikmyndum sem fram fara í bíóinu vinsæla.

„Þegar ég starfaði hjá Alþjóðlegri kvikmyndahátíð í Reykjavík fékk ég tölvupóst frá einum þekktasta gagnrýnanda samtímans, Peter Debruge hjá Variety. Hann vildi fræðast meira um Svarta sunnudaga, elskaði Bíó Paradís og sagði að andinn í húsinu veitti honum innblástur og það gerir hann svo sannarlega líka fyrir okkur sem elskum kvikmyndir. Bíó Paradís er vin í eyðimörkinni, staður þar sem við getum heimsótt gamla vini á borð við Bergman, Kubrick og Hitchcock og nýja vini á borð við Yorgos Lanthimos, Bong Joon Ho og Ari Aster. Staður sem fræðir og sameinar, staður þar sem ég hef hlegið og grátið.“

Tatiana minnist á Hildi Guðnadóttur og þá velgengni sem kvikmyndalist og menning á Íslandi hefur fagnað undanfarið. Hún bendir þó á að hið góða sé ekki bara hægt að meta í peningum og verðlaunagripum.

„Nú þegar allir keppast óðum við að hylla velgengni Hildar Guðna, get ég ekki annað en velt vöngum yfir samvitund okkar sem þjóð. Þegar vel gengur viljum við vera Kvikmyndaborgin Reykjavík, en velgengnin er ekki einungis mæld í peningum eða verðlaunagripum. Kvikmyndaborgin Reykjavík þarf heimili fyrir kvikmyndirnar. Ávinningurinn er skýr og auðæfin eru ómetanleg.“