„Á Íslandi búa um 340 þúsund manns. Í Tempelhof-Schöneberg hverfinu í Berlín sem ég bjó í á námsárum mínum búa í dag 335 þúsund manns. Hverfinu er stjórnað af 55 manna hverfisstjórn.“
Þetta segir Thomas Möller, hagverkfræðingur og sérfræðingur í rekstrarstjórnun, í bakþönkum Fréttablaðsins í dag. Þar skrifar Thomas um hátt verðlag á Íslandi sem hefur verið talsvert í deiglunni, nú sem áður.
Í pistlinum kveðst hann oft spyrja útlendinga á ferð um landið hvernig þeim líkar dvölin. Það er skemmst frá því að segja að útlendingar eru almennt hrifnir af landinu; loftinu, hreina vatninu og þögninni í óbyggðunum. Helsta umkvörtunarefnið sé verðlagið – og lausaganga búfjár og bíla.
„Spænsk hjón sem ég hitti í Reynisfjöru sögðu mér að við Íslendingar gerðum okkur enga grein fyrir því hvað náttúra landsins væri algjörlega einstök. Þýskur ferðamaður sagði mér að hann hefði í fyrsta sinn á ævinni drukkið vatn úr læk þegar hann var hér í fríi. Frönsk hjón á húsbíl í Skaftafelli sögðu mér að landið okkar væri eitt samfellt ævintýraland,“ segir hann.
Hann bætir svo að Breti sem hann ræddi við hafi kvartað sáran undan verðlagi á matvöru og víni hér á landi og háum sköttum.
„Það er ljóst að orsakanna er að leita meðal annars í verndartollum á matvælum, háum vöxtum og ofursköttum á víni og bjór. En er skýringin hve dýrt landið okkar er í opinberum rekstri?,“ spyr Thomas sem ber síðan saman Ísland og Tempelhöf-Schöneberg hverfið í Berlín þar sem hann bjó á námsárum sínum.
Íbúafjöldi Íslands og umrædds hverfis í Berlín er svipaður en eins og Thomas bendir á er yfirbyggingin, ef svo má segja, talsvert meiri á Íslandi. Hann segir að þýska hverfinu í Berlín sé stjórnað af 55 manna hverfisstjórn en hér á landi sé annað uppi á teningnum.
„Við erum með 72 sveitarfélög, um 175 ríkisstofnanir, um 20 sendiráð, um 650 nefndir og ráð á vegum ríkisins. Er hugsanlegt að þarna liggi tækifæri til hagræðingar og lækkunar á sköttum okkar? Ég bara spyr.“
