Hrafn Gunnlaugsson bindir ekki bagga sína sömu hnútum og aðrir en nýverið gagnrýndi hann Íslendinga harðlega í Sænska tímaritinu Fókus. Stundin þýðir það viðtal.

Hrafn segir Íslendinga alla eiga einn löst sameiginlegan. „Allir Íslendingar þjást af þessu sama, þeir halda að þeir séu svo hæfileikaríkir. Þetta er fötlun okkar sem þjóðar. Þegar þú býrð í einangrun á hjara veraldar og horfir öllum stundum í spegil þá byrjar þú á endanum að dást að sjálfum þér, svona eins og Narkissos.. […] Að við erum ekki heimsmeistarar í fótbolta, við skiljum það ekki,“ segir Hrafn.

Hann lætur Íslendinga heyra það í viðtalinu, meðal annars fyrir heimóttarskap og hégómleika. Hrafn segir Íslendinga alveg eins og á árunum fyrir hrun 2008. „Þeir eru alveg jafn barnalegir í dag og þá. Þetta hefur ekki breyst mikið. Ég held að við sem komum frá eyjum og höfum ekki landfræðileg tengsl við önnur lönd getum aldrei lært að lifa á annan hátt en þann sem við lærum í æsku. Þess vegna eru Íslendingar svo barnalegir, ekki endilega á neikvæðan hátt, og þeir verða svo stóreygir þegar þeir sjá eitthvað nýtt. „Vá, hvað þú átt fínan bíl.“ En þetta hefur líka sinna sjarma,“ segir Hrafn.

Hann segir svo Íslendinga helst minna sig á Pólverja sem hann kynntist í Svíþjóð á áttunda áratugnum. „Ég kynnist nokkrum Pólverjum. Þeir keyptu alla þá hluti sem þeir mögulega gátu: bíla, föt. Fyrir þá veittu þessir hlutir þeim slíka gleði eftir að hafa lifað við mikla fátækt. Að sama skapi voru Íslendingar bændasamfélag fram að seinna stríði, það var fyrst þar á eftir sem Ísland varð að nútímasamfélagi. Og þú getur rétt ímyndað þér hvort manneskjur sem hafa alist upp við slíka fátækt verði ekki hugfagnar af hlutum. Svo er líka svo leiðinlegt á Íslandi. Það er dimmt, kalt og einangrun er mikil. Og hvað gerir maður til að reyna að hafa gaman? Maður kaupir hluti! Snjósleða, bát og svo framvegis. Það er draumur hins fátæka manns að vera ríkur.“