„Við gefum fólki örvandi lyf svo að það geti einbeitt sér að sem flestum samskiptamiðlum samtímis. Svo gefum við þunglyndislyf, sefandi og róandi svo að fólk taki ekki eftir leiðindunum.“

Þessa setningu er að finna í pistli eftir Óttar Guðmundsson geðlækni sem hefur vakið mikla athygli. Þar segir Óttar frá draumi sem hann dreymdi og í honum komu við sögu fyrstu geðlæknar Íslands, þeir Þórður Sveinsson og Helgi Tómasson. Dreymdi Óttar að þeir sætu með unglækni á bráðamóttöku geðdeildar og fylgdust með því sem er að gerast á okkar dögum. Fannst þeim báðum mikið hafa breyst.

„Ég hef varla séð neina sjúkdóma sem ég þekki. Flestir eru að glíma við tilvistarvanda og tilgangsleysi,“ sagði Helgi og Þórður spurði hvort fólk hefði ekkert betra við tímann að gera en að velta fyrir sér eigin vanlíðan og búksorgum.

Helgi sagði þá: „Getur það verið að stærsta vandamálið sé að fólki leiðist? Allt er svo erfitt og leiðinlegt. Vinnan er svo óspennandi að margir vilja komast á örorku. Hjónabandið er tóm leiðindi þar sem hjónin eru horfin inn í sitthvorn tölvuheiminn. Börnin grúfa sig ofan í símana og hafa engan áhuga á umhverfi sínu. Flestir tala saman í símskeytastíl á skilaboðakerfum. Margir segjast vera útbrunnir eins og gamall hlóðaeldur. Í öllum þessum allsnægtum og fjarskiptabyltingu er fólk að upplifa meiri einmanakennd en fátækur afdalabóndi í afskiptri sveit.“

Alvarlegur unglæknir sagði þá að þetta væri nú óbein geðgreining. Og hvað er gert við þessum leiðindum? Unglæknirinn svaraði og eftir það vaknaði Óttar:

„Við gefum fólki örvandi lyf svo að það geti einbeitt sér að sem flestum samskiptamiðlum samtímis. Svo gefum við þunglyndislyf, sefandi og róandi svo að fólk taki ekki eftir leiðindunum. Við leitum að einhverjum vandamálum í æsku sem mögulega geta skýrt hversu mjög fólki leiðist á fullorðinsárum.“