Ég hef teflt skák frá því að ég var á barnsaldri. Ég segi ekki að þeim tíma sem ég hef eytt í íþróttina hafi alltaf verið vel varið en við skákborðið lærði ég þó mikilvægar lexíur. Að tapa. Og ekki síður að horfast í augu við mistök mín.
Það skal enginn halda að það sé auðvelt að tapa í skák, sérstaklega hefðbundnum kappskákum sem taka oft fimm til sex klukkustundir. Maður mætir til leiks með heilann að vopni og byrjar að hreyfa mennina samkvæmt öllum kúnstarinnar reglum. Á móti manni situr andstæðingur, sem getur verið á hvaða aldri sem er, og gerir slíkt hið sama. Skyndilega gerir maður mistök sem kosta mann skákina. Stundum er maður mátaður strax en ég hef líka lent í því að vera þrjár klukkustundir að berjast í verri stöðu gegn náunga sem smjattaði alltaf á munnvatni allan tímann og var með ógeðslegt skítaglott á vörunum. Ég náði ekki að bjarga mér og varð að gefast upp. Niðurlægingin var algjör og ég hef upplifað fleiri slíkar en ég kæri mig um að rifja upp. Töp sem voru tilkomin vegna minna eigin mistaka. Það er erfitt að horfast í augu við eigin breyskleika.
Eins og frægt er komst Mannréttindadómstóll Evrópu að þeirri niðurstöðu að Sigríður Á. Andersen, dómsmálaráðherra landsins, hafi gert alvarleg mistök. Mistök sem gerðu það að verkum að dómskerfi okkar Íslendinga er í uppnámi. Fyrstu viðbrögð dómsmálaráðherrans ollu miklum vonbrigðum. Hún mætti niðurstöðunni af hroka og gerði lítið úr vægi dómstólsins. Þá benti hún á að dómurinn hefði klofnað í afstöðu sinni til málsins, sem ég vona að verði ekki réttlæting sakamanna í dómsmálum framtíðarinnar.
Degi síðar var komið annað hljóð í strokkinn og það skal enginn segja mér að Sigríður hafi sjálf komist að þeirri niðurstöðu. Sennilega hefur hún ofmetið stuðning við sig og séð þann kost vænstan að stíga til hliðar (lesist: segja af sér). Ég efa það ekki að Sigríður hafi upplifað mikla persónulega niðurlægingu vegna málsins. Það er erfitt að vera dreginn til ábyrgðar vegna mistaka sinna, sérstaklega ef maður vill ekki horfast í augu við þau.
Ég held að flestir Íslendingar beri meira traust til Mannréttindadómstóls Evrópu en íslenskra dómstóla eða stjórnvalda. Þess vegna er beinlínis hrollvekjandi að heyra málsvara flokksins gefa það til kynna að lítið sem ekkert sé að marka þessa niðurstöðu. Ég tel að það sé ekki til of mikils mælst að íslenskir ráðherrar kunni að standa og falla með sínum gjörðum, horfast í augu við mistök sín og tapa með reisn. Það er fátt sem bendir til þess að Sigríður Á. Andersen hafi lært þá lexíu og því á hún ekkert erindi aftur í ráðherrastól.
