Flestir kannast því það úr eigin lífi að hafa safnað einhverju og oft þá sérstaklega í æsku. Í gegnum tíðina hefur verið vinsælt meðal krakka og unglinga að sanka að sér hinum ýmsu spjöldum, plastköllum eða servíettum. Í flestum tilvikum minnkar áhuginn með aldrinum en hjá öðrum hefst áhuginn ekki fyrr en á fullorðinsaldur er komið. Við tókum nokkra skemmtilega safnara tali og spurðum hvað hefði valdið því að þetta vatt svona upp á sig og af hverju þeir safna þessu frekar en öðru.
Átta ára gömul fékk Arnildur Helgadóttir frá Akureyri Strumpahús og Strumpa frá frænda sínum og kolféll fyrir þessum litlu bláu fígúrum. Síðan varð ekki aftur snúið og í dag á hún um 600 Strumpafígúrur í hinum ýmsu stærðum. Strumparnir eru upphaflega belgískir, líkt og svo mikið af ástsælustu teiknimyndasögum heims. Árið 1974 var svo farið að steypa Strumpafígúrur eins og við þekkjum af páskaeggjunum okkar hérlendis og fólk um allan heim safnar þeim. Á hverju ári koma á markað nýjar týpur af Strumpum svo stöðugt er að bætast í safn Arnhildar.
Soffía Sólveig Halldórsdóttir í Hafnarfirði safnar Andrésblöðum og á flest blöðin frá 1998 en hvert einasta allavega frá árinu 2000. Hún ferðaðist mikið sem krakki og fékk þá eitt og eitt blað en byrjaði svo í áskrift árið 2000. En ólíkt flestum ákvað hún að halda áskriftinni áfram eftir á fullorðinsaldur var komið og ákvað að bæta Andrés-syrpunum líka í safnið. Í dag leggur hún mikinn metnað í að viðhalda safninu og geymir blöðin í plasti með spjöldum við bakið. Spjöldin eru sýruþolin svo blöðin gulni ekki. Hún fann meira að segja fyrsta blaðið sem gefið var út hérlendis fyrir algjöra tilviljun í Geisladiskabúð Valda og heldur einna mest upp á það eintak. Soffíu finnst sögurnar þó hafa dalað í seinni tíð en uppáhaldshöfundurinn hennar er Don Rosa.
Það mætti í raun segja að skemmtileg tilviljun hafi valdið því að Vordís Baldursdóttir og eiginmaður hennar, Guðmundur Helgi Helgason, hófu að safna salt- og piparstaukum. Jólin 1997 fengu hjónin heil fimm sett í jólagjöf en fyrir áttu þau nokkur. Þannig hófst safnið hægt og rólega og í dag eiga þau um 400 sett sem þau hafa verið með til sýnis áður á gistiheimili sem þau ráku. Vinir og ættingjar eru duglegir að hjálpa þeim að bæta í safnið en þónokkrum sinnum hefur það gerst að þau fá staukasett sem þau eiga fyrir. Öll settin eru stök þótt nokkur séu í safninu í mismunandi litum.
