Orðið á götunni er að ákvörðun Íslands um að sniðganga Heimsmeistaramótið í knattspyrnu hafi  ekki verið það skammsýna frumhlaup og óheyrilega kvak í því fuglabjargi sem alþjóðastjórnmál eru, líkt og einhverjir hafa talið.

Fimm þjóðir ákváðu að styðja Theresu May, forsætisráðherra Bretlands og sniðganga HM í mótmælaskyni við framgöngu Rússlands í Skripal-málinu svokallaða, þar sem efnavopni var beitt á breskri grund. Ísland, Danmörk, Svíþjóð, Pólland og Japan.

Misjafnt vægi er þó á sniðgöngu þjóðanna, sem og annarra bandamanna Breta. Til dæmis voru engir ráðherrar Svíþjóðar og Danmerkur á opnunarhátíðinni í Rússlandi, en ráðherrar beggja landa sóttu þó leiki síns liðs.

Emmanuel Macron Frakklandsforseti hafði haldið sig heima í virðingaskyni við May, en sagðist þó ætla að fara til Rússlands ef Frakkland kæmist í undanúrslit, sem og varð.

Þá er talað um að ef enska liðið kemst í úrslitaleikinn gegn Frökkum, muni pressan aukast á Theresu May því óhugsandi sé að enginn fulltrúi landsins verði viðstaddur slíkan merkisviðburð, enda ekki gefið að England nái svo langt á stórmóti. Eru meðlimir konungsfjölskyldunnar helst nefndir í því sambandi.

Orðið á götunni er að staðfesta Íslands í málinu sé ekki endilega til merkis um háttsemisprinsipp og hjartagæsku í mórölskum stuðningi við Breta, heldur einföld hagsmunagæsla í viðleitni Guðlaugs Þórs utanríkisráðherra, til að gera hagstæðari fríverslunarsamning við Bretland í kjölfar Brexit. Greiði gegn greiða.