Ég er ekki viss um að ég hefði þolað að hanga inni heilu sólarhringana þegar ég var 18 ára. Það hefði líklega þurft að fjötra mig. Þegar maður er ungur sér maður hlutina allt öðruvísi en þegar árin færast yfir. Maður fer að eiga í erfiðleikum með að rifja upp hvaða persóna maður var; um tíma á ungdómsárum finnst manni næstum eins og maður geti orðið eilífur. Það er skrítin tilfinning sem mig rámar í. Jafn ungur og vitlaus og óhræddur og ég var hefði ég ábyggilega stolist út.

Þá voru heldur engar tölvur til að halda manni heima. Maður hefði hlustað á plötur og lesið bækur – sem kannski er betra en að vafra um í netheimum?

Ég bý niðri í bæ og ég hef ekki fyrr upplifað jafnmikla rósemd yfir honum á laugardagskvöldi og í gærkvöldi. Það heyrðist svona eitt máttlaust fyllerísöskur og svo fór einn og einn leigubíll um Lækjargötuna. Í fyrrakvöld hafði reyndar einhver fyrir því að kasta snjóbolta í húsið hjá mér.

Maður les í fjölmiðlunum að hafi verið býsna mikið um partí í heimahúsum. Þannig erum við í raun að færast aftur um marga áratugi. Partíin heima, bærinn tómur. Heyrðu, svona var þetta einu sinni.

Maður eldist – verður ekki að marki vitrari – en það er ekki jafn mikið kvalræði að hanga heima. Maður verður heimakær og mikið þarf til að draga mann út. Þetta verður hið eðlilega ástand – default eins og það heitir á tölvumáli.

Þá á þessi mynd hér að ofan ágætlega við.

Og jú, ég held sé best að halda sig heima við.