Þessar þrjár milljónir sem Guðmundur átti afgangs fóru inn á bundna verðtryggða bankabók til þriggja ára. „Um daginn vitjaði ég höfuðstólsins, sem þá var laus,“ segir Guðmundur og birtir niðurstöður ávöxtunarinnar. Hann miðar niðurstöðurnar við verðtryggðu bankainnistæðuna, bandaríska dollara og svissneska franka. Þrjár milljónirnar sem Guðmundur lagði inn á bókina höfðu hækkað um 286 þúsund krónur. Ef Guðmundur hefði ákveðið að kaupa svissneska franka eða bandaríska dollara fyrir sömu upphæð þá væri hann hins vegar ríkari í dag.
„Ef ég hefði keypt svissneska franka og geymt undir koddanum í þrjú ár hefði ég hagnast um 885 þús. kr. umfram það sem ég fékk frá bankanum en 656 þús. kr. ef ég hefði geymt dollara undir sama kodda,“ segir Guðmundur. „Ástæða þessarar herfilegu útreiðar íslenskrar innistæðu er tvíþætt. Í fyrsta lagi miðast íslensk verðtrygging ekki við gengi gjaldmiðla heldur meðaleinkaneysluútgjöld sem endurspegla seint og illa verðmæti peninga. Samt er fjármagnstekjuskatturinn verri sökudólgur.“
Þá segir Guðmundur að hann verði að játa syndir sínar. Fyrir um 25 árum var Guðmundur skipaður í nefnd til þess að koma á fjármagnstekjuskatti. „Þar var sjálfur ráðuneytisstjórinn Indriði Þorláksson og urðum við fljótt sammála um að þessar tekjur bæri að skattleggja eins og aðrar tekjur. Forystumenn verkafólks í nefndinni töldu það fráleitt og skipti nú engum togum að Indriða var vikið úr nefndinni og inn kom hlýðnari maður,“ segir hann.
„Forystumenn verkafólks töldu einnig ófært annað en að skattleggja verðbætur eins og vexti saman, því ógjörningur væri að greina í sundur verðbætur og vexti. Þetta varð ofan á. Sagt var að skatturinn yrði einungis 10%, en verkalýðsflokkur hækkaði þetta síðan í 22%.“
Guðmundur botnar pistilinn með því að biðjast afsökunar á þessu. „Þetta er vitlausasti gerningur sem ég hef staðið að og bið ég Guð og þjóðina að fyrirgefa mér að hafa ekki reynt að gera allt vitlaust á þessum tíma.“
