Ég held það hafi hvergi verið almennilega rakið eða rannsakað hvernig lundinn varð þjóðarfugl Íslands. Það gerðist býsna hratt og alls ekki fyrir löngu. Forðum var fálkinn okkar einkennisfugl – en varð svo tákn stærsta stjórnmálaflokksins. Því er ekki flíkað mikið lengur, kannski er ekki gott núorðið fyrir flokka að hafa ránfugl sem einkennismerki?

En fálkinn datt úr tísku. Ímyndið ykkur ef hann væri ennþá aðal. Ef væru fálkabúðir upp og niður Laugaveg í staðinn fyrir lundabúðirnar. Það væru fálkabrúður í gluggum verslana og stórir fálkar fyrir utan búðirnar sem ferðamenn létu mynda sig við.

Það væri ekki eins. Hinn litli sæti lundi, með sinn litríka gogg, hentar betur á tíma fjöldferðamennsku. Það var jú túrisminn sem gerði hann að þjóðarfugli. Þegar Guðmundur frá Miðdal brenndi í leir fugla sem urðu skrautmunir á íslenskum heimilum valdi hann fálka. Fálki Guðmundar er strangur á svipinn, vantar alveg mildi lundans.

Hér á árum áður var lundinn fugl Vestmannaeyja. Hann var veiddur þar í háf, snúinn úr háslið, reyttur og snæddur. Var hátíðarmatur – einkennisréttur þjóðhátíðar. Illu heilli hefur lundastofninum við Vestmannaeyjar hrakað, en hann er enn étinn á þjóðhátíð.

Allt er þetta býsna þjóðlegt og gott, en það er söknuður að þeim tíma að björg í Vestmannaeyjum voru krökk af lunda. Það er fágæt sjón að sjá þá flögra um í þúsundatali. Tölur frá þessu ári gefa vonir um að stofninn sé eitthvað að braggast, en hann er sterkari fyrir norðan land. Þar hefur lundinn hins vegar ekki verið í jafnmiklu uppáhaldi.

Þetta er nokkuð langur inngangur að því að taka undir hversu asnalegt, lákúrulegt og frámunalega hallærislegt það er að selja erlendum byssumönnum ferðir til Ísland í því skyni að skjóta lunda. Og það kórónar skömmina þegar hetjurnar birta myndir af sér á samskiptamiðlum með fenginn. Ég leyfi mér að taka undir allar hneykslunarraddir vegna þessa.

Gátu þessir náungar ekki bara verið heima hjá sér og skotið leirdúfur?