Fyrir áratug síðan, þann 1. júní 2007, komu til framkvæmda ný lög sem samþykkt höfðu verið á Alþingi árið áður. Þessi lög gerðu það óleyfilegt að reykja á veitinga- og skemmtistöðum. Slík frumvörp höfðu verið lögð fram áður en stjórnarframvarp sem lagt var fram af Jóni Kristjánssyni, þáverandi heilbrigðisráðherra í desember 2005 hlaut loks náð fyrir augum Alþingis.

Siv Friðleifsdóttir, fyrrverandi Alþingismaður og ráðherra Framsóknar skrifar af þessu tilefni grein í Fréttablaðið. Þetta var að hennar mati markverður áfangi en hún lagði fram frumvarp um reykingarbann í febrúar 2005 sem kom af stað umræðunni  um þetta mál í samfélaginu. Hún fékk viðurnefnið banndrottningin og sitt sýndist hverjum þó að mörgum finnist það ef til vill undarlegt í dag að ekki hafi verið einhugur um reykingarbann.

Háð var hörð barátta milli bannsinna og hinna í aðdraganda samþykktar frumvarpsins að sögn Sivjar og tekist var á um sjónarmið frelsis og lýðheilsu. Þetta sé ekki ósvipað þeirri umræðu sem nú á sér stað í tengslum við frumvarp um að afleggja rekstur ríkisins á áfengissölu.

Markmiðið með reykingarbanninu var að vernda starfsfólk í samræmi við vinnuverndarlög og almenning frá skaðlegum áhrifum óbeinna reykinga. Sem sagt bann til verndar þriðja aðila en ekki þeim sem reyktu. Þetta telur Siv vera um margt líkt þeim röksemdum sem nú séu færð gegn því að gera verslunum heimilt að selja áfengi, andstæðingarnir vilji vernda þriðja aðila frá auknu aðgengi að áfengi og þar af leiðandi aukinni neyslu. Þar er átt við börn og unglinga sem „helst mega þola neikvæðar félagslegar afleiðingar aukinnar áfengisneyslu“.

Siv vonast til þess að Íslendingum beri gæfa til þess að fylgja ráðgjöf Alþjóðaheilbrigðismálastofnunarinnar í þessum málum. Enginn tali nú fyrir því að afnema reykingarbannið og það hafi heppnast vel, njóti stuðnings yfirgnæfandi meirihluta þjóðarinnar. Að gera frjálsa sölu áfengis í verslunum væru mistök, „bönn til verndar lýðheilsu eru réttmæti“, segir Siv að lokum í pistli sínum í Fréttablaðinu.