Hjálmar Jónsson dómkirkjuprestur flytur sína síðustu messu næstkomandi sunnudag. Um er að ræða kveðjumessu þar sem fram koma Karlakór Reykjavíkur ásamt Árna Geir Sigurbjörnsson og Ragnhildur Gísladóttir. Hjálmar hefur gengt embætti dómkirkjuprests síðastliðin 16 ár og lætur af störfum sem elsti sóknarprestur í borginni. Hann var vígður til prests í dómkirkjunni í október 1976 og hefur því starfað í á fimmta áratug, hann starfaði víða og sat á þingi fyrir Sjálfstæðisflokkinn frá 1995 til 2001.
Eyjan hafði samband við Hjálmar og spurði hann út í messuna á sunnudaginn og hvað taki við í kjölfarið.
Það er ósköp ljúft að geta kvatt á sama stað og ég var vígður. Í messunni hafa nokkrir vinir mínir boðið mér krafta sína, Karlakór Reykjavíkur tekur lagið og einsöngvari með þeim er Árni Geir Sigurbjörnsson og fleiri einsöngvarar, þar á meðal Ragnhilgur Gísladóttir,
segir Hjálmar. Heilmiklar tilfinningar felast í því að kveðja og mun hann koma þeim á framfæri í kveðjuræðu.
Ég er búinn að kynnast mörgu fólki í dómkirkjunni og á starfsferlinum. Maður er búinn að kynnast sorgum og ganga í gegnum það með mörgu fólki. En maður er líka búinn að fá að blessa lífveg þeirra barna sem borin eru til skírnar, það er afskaplega ljúft. Og síðan öll fermingarbörnin og hjónavígslurnar. Þetta eru margar gleðistundir. Maður er ýmist með fólki í gleði og lífshamingju eða þá í söknuði og sorgum þegar kveðjustundir eru. En allt er þetta eðlilegur hluti af lífinu.
Guðfræðideildin var bara byrjunin á náminu
Hjálmar er ákaflega þakklátur fyrir að hafa fengið að þjóna, bæði í dómkirkjunni og víðar, og fyrir að hafa fengið að kynnast svo mörgu fólki.
Nú þegar þú hefur starfað, bæði á þingi og sem prestur, í á fimmta áratug, hefur það kennt þér eitthvað um lífið sjálft og tilveruna?
Það ætla ég að vona. Það er einmitt það sem mig langar til að koma að í messunni á sunnudaginn, er hvernig maður hefur fengið að læra sjálfur af lífinu og samskiptum við Guð og menn. Maður er samt aldrei búinn að læra. Frá því að maður útskrifaðist úr guðfræðideildinni þá hefur maður áttað sig á því smám saman að það var bara byrjunin á náminu.
Hjálmar hyggst ekki snúa aftur í stjórnmálin:
Það var kafli sem mér þykir vænt um og ég taldi mig læra mjög mikið af, vona að ég hafi gert eitthvað gagn á þeim vettvangi líka. En það bara kafli sem byrjaði og lauk á um áratug. Það er gott að eiga þess kost að sjá þjóðfélagið líka frá sjónarhóli löggjafans.
„Framtíðin er þegar hafin“
Hvað tekur við?
Ég kann að taka að mér aukaþjónustu ef á þarf að halda. Svo mun ég spila mitt golf. Svo er aldrei að vita nema maður fari að skrifa eitthvað. Það er ýmislegt sem hefur setið á hakanum. Í starfinu er alltaf framundan að halda ræðu og annað hvort að messa eða vera með jarðarför og það tekur allan tímann, alla hugsunina. Maður er að hugsa um athöfnina sem er framundan, en svo þegar aðrir eru teknir við þá opnast möguleikinn á að gera ýmislegt annað. Það er gaman að horfa til þess.
Þjóðfélagið hefur breyst mikið frá því Hjálmar hóf störf, tilfinningarnar, gleði og sorg, eru þó ávallt þær sömu:
Það er sama hvað breytist, það sem skiptir máli er að eiga í góðum samskiptum við annað fólk. Það er að leggja gott til mála. Það er að leggja gott inn. Það er að ganga til starfanna með auðmýkt og með kærleika. Það er að þjóna í stað Guðs og reyna að sína hver kærleikur hans er. Það gerir maður ekki öðruvísi en með auðmýkt og lítillæti.
Ég hef kynnst afar góðu fólki í gengum mitt starf. Bæði á gleði og sorgarstundum. Maður hefur séð hvernig fólk getur risið undir þungum byrgðum og hvernig lífið hefur svo haldið áfram. Og þegar maður er að hugsa um kveðjumessu þá hugsar maður líka um að þetta eru kaflaskil og lífið heldur áfram, það er alltaf eitthvað framundan. Svo ég vitni nú í Hans Küng guðfræðing sem sagði: „Framtíðin er þegar hafin“. Það finnst mér, framtíðin er hafin, við skulum njóta hennar.
