Seint mun það vekja traust á íslenska hagkerfinu ef Ragnar Árnason verður gerður að seðlabankastjóra – þessi fúndamentalisti á sviði markaðshyggju, maður sem telur að opinbert heilbrigðiskerfi og almannatrygginar séu skaðlegar og vill einkavæða hverja bröndu í sjónum í kringum Ísland.

Ragnar á það þó sameiginlegt með Má Guðmundssyni að báðir hafa þeir farið í langt pólitískt ferðalag. Það má kalla þetta hraðbrautina til hægri.

Báðir byrjuðu lengst til vinstri, Már var í Fylkingunni en Ragnar í Alþýðubandalaginu. Már staðnæmdist svo einhvers staðar á miðjunni – hann hefur fyrst og fremst verið náinn samherji Ólafs Ragnars Grímssonar en er í meginatriðum teknókrati eftir langan feril í Seðlabanka og alþjóðastofnunum.

Ragnar staðnæmdist hins vegar ekki fyrr en utarlega á hægri vængnum. Hann hefur sínar hugsjónir – en þær eru fjarska ólíkar þeim hugmyndum sem eru gegnumgangandi meðal almennings á Íslandi.

Eins og Mogginn lætur er ljóst að Davíð Oddsson og félagar hans finna ekki frið í sínum beinum fyrr en Már hverfur úr Seðlabankanum. Þetta virkar eins og þráhyggja og tilgangurinn er frekar óljós. Felst í þessu einhvers konar hefnd fyrir brottvikningu Davíðs Oddssonar á sínum tíma?

Hefur Framsóknarflokkurinn áhuga á að taka þátt í þeim leiðangri – eða þá hin fremur unga forysta Sjálfstæðisflokksins?

Fleiri kandídatar koma til greina en þeir tveir, til dæmis Friðrik Már Baldursson. Hann hefur einleikarapróf á fiðlu – og getur þá leikið meðan Róm brennur. Nei, í alvöru – menntun hans í hagfræði er nær því að henta Seðlabankastjóra en til að mynda sérsvið Ragnars. Friðrik hafði hins vegar afar rangt fyrir sér á árunum fyrir hrun, eins og sást á skýrslu sem hann skrifaði ásamt Richard Portes.

Það voru hins vegar fleiri sem mislásu stöðuna og eru kannski reynslunni ríkari – og svo eru hinir sem læra ekki neitt af reynslunni.