Hér utar á eyjunni er sveitaþorpið Ano Meria sem mér er sagt að minni helst á Grikkland eins og það var á sjötta áratug síðustu aldar.Húsin eru flest lágreist, ekki nema ein hæð. Bærinn stendur á brattri hæð, hæst á eyjunni.

Þarna má enn sjá bændur sem nota asna til að flytja nauðsynjar. Geitur og sauðfé er í hlíðunum – nautgripir eru heldur sjaldséðir. Þarna er ræktað ljúffengt grænmeti, en vatnsbúskapurinn hefur samt alltaf verið erfiður. Vatn er að finna í brunnum í hlíðunum. Nú er hægt að flytja það með bílum, en áður höfðu bændurnir ekki nema asna til þess.

Þetta er vindasamur staður – og þarna hefur aldrei verið ríkidæmi. Efnahagurinn batnaði með tilkomu ferðamanna sem fóru fyrst að sjást á áttunda áratugnum. Nokkra búbót er líka að hafa af fiskveiðum.

Fólkið í Ano Meria hefur verið rannsakað með tilliti til langlífis. Það verður nefnilega fjarskalega gamalt. Maður er strögglast við að komast upp bratta brekku, sem eru þarna út um allt, og þá þeytist framhjá manni lágvaxin gömul kona sem virðist vera hundrað ára – einkennilega sporlétt.

Það er sagt að mataræðið í Ano Meria sé afar gott. Geitamjólk, geitaostar, jógúrt, mikið grænmeti, fiskur, kjöt í mjög hóflegu magni. Aðalmáltíðin er milli þrjú og fjögur, svo er siesta – um kvöldið er borðaður léttur verður.

Þetta er góður matur. Grænmetið er ferskt og afar bragðgott. Lambakjötið finnst mér betra en það íslenska, Grikkir kunna einstaklega vel að grilla kjöt. Og fiskurinn kemur beint úr sjónum – úr honum er líka matreidd ljúffeng súpa.

Þetta er stórkostlegur staður og merkilegt að hafa kynnst ásýnd gamla Grikklands. Nú er þetta farið að breytast, það er einkum áberandi að Ítalir hafa keypt sér hús í þorpinu eða byggt ný. Þeir mega þó eiga að þetta gera þeir af smekkvísi, í anda aldagamallar byggingahefðar sem byggir á hlöðnum steini og hvítkölkuðum veggjum.

Það er mikill uppgangur í túrismanum í Grikklandi. Menn hér tala um að það sé eins og árið 2007 sé komið aftur. Það stefnir allt í metár. Og það eru metárin sem geta breytt þorpum eins og Ano Meria nokkuð hratt. Bara á þessu ári hafa opnað þar tvö ný veitingahús – ítölsk hjón bjóða þar til dæmis upp á bestu pitsur sem ég hef fengið.

Gömul kona frá Ano Meria.

Bóndi frá Ano Meria gengur með byrðar sínar í átt til þorpsins. Takið eftir ræktuninni sem fer fram á stöllum sem hafa verið hlaðnir í aldanna rás til að nýta jarðveginn. (Mynd: Kári Egilsson.)

Horft suður yfir Eyjahafið frá Ano Meria (Mynd: Kári Egilsson.)