Það eru fjörutíu ár liðin frá dauða Jims Morrison. Hann dó í París og var jarðsettur í kirkjugarði þar. Ég hef komið að leiðinu hans. Það er óskiljanlegt að þessi ungi Bandaríkjamaður skyldi vera grafinn með mönnum eins og Balzac, Chopin og Yves Montand í Pére Lachaise kirkjugarðinum.

Ég droppaði út úr skóla við undirleik The Doors og Megasar. Hvort tveggja er tónlist með sterkum níhílískum áhrifum.

Vinur minn einn sem var líka undir þessum áhrifum á sínum tíma bannaði dóttur sinni að hlusta á The Doors þegar hún var orðin unglingur – eða hann hugleiddi allavega að gera það.

Síðar varð ég félagi í öðru Morrison félagi. Ég var reyndar einn í því. Það var Van Morrison félagið. Þegar ég vitkaðist aðeins – vonandi – fann ég að Van höfðaði sterkar til mín en Jim. Það eru fleiri strengir í hörpu hans.

En því verður ekki neitað að Jim brann út með slíkum glæsibrag að gneistaflugið sést ennþá.