Það var mikil gleðistund í tónleikahúsinu Hörpu í kvöld.

Stóra málið var auðvitað hvernig hljómburðurinn væri í húsinu – fljótt mátti heyra að hann er afbragðsgóður.

Maður heyrði ekki bara tónlistina heldur var eins og hún umfaðmaði mann. Maður fylgdist í raun með hverju prófinu á hljómburði á fætur öðru, píanókonsert Griegs sem leikinn var á glænýjan Steinway flygil – það var makalaust hvað hver nóta heyrðist vel. Og svo níundu sinfóníu Beethovens með sínum volduga kafla fyrir kór og einsöngvara – á vondu máli má segja að það hafi verið algjört blast.

Stjörnur kvöldsins voru Víkingur Heiðar Ólafsson sem lék af einstökum glæsibrag á píanóið, Ashkenazy stjórnandi sem þarna var að uppskera fyrir langt starf í þágu tónlistar á Íslandi og Sinfóníuhljómsveitin sem er að flytja inn í þetta mikla hús eftir langa vist í ómögulegum húsakynnum.

Og svo auðvitað húsið. Salurinn er miklu stærri en maður hafði gert sér grein fyrir, með mörgum svölum, rauður að lit, það er ótrúlega hátt til lofts. Umhverfi hússins er náttúrlega ekki endanlega klárað, en það er merkilegt að sjá glervirkið utan á húsinu eins og það lítur út að innanverðu. Anddyrið er býsna skemmtilegt og húsið virkar spennandi þegar er komið mannlíf inn í það.

Um þetta verður rætt fram og aftur, en kvöldið í kvöld lofaði sannarlega góðu fyrir Hörpuna.