Í Kiljunni á miðvikudagskvöld gekk ég um Aðalgötuna á Siglufirði með Örlygi Kristfinnssyni sem rifjaði upp ýmsar minningar þaðan.

Ég hef fengið fjarska góðar viðtökur við þessum þætti.

Gamall vinur minn sem er frá Sigló sendi mér þessa mynd, hún mun vera tekin sirka 1968, það er þegar hnignunin var að hefjast á Siglufirði. Síldin var farin en menn héldu enn í vonina um að hún myndi koma aftur. Biðu. Síldarleysið var reyndar svo alvarlegt að á þessum tíma var kreppuástand á Íslandi, atvinnuleysi, landflótti og ólga í stjórnmálum.

En þarna er Aðalgatan á fallegum sumardegi, heldur daufleg.

Í bréfinu var vitnað í eftirfarandi texta, hann er úr ávarpi sem Jósep Blöndal flutti þegar Þjóðlagasetrið var opnað á Siglufirði fyrir nokkrum árum:

„Ég  leyfi mér að vitna í viðtal við Einar Gústafsson, yfirmann íslenzkra ferðamála í Banda-ríkjunum, í Ríkisútvarpinu sl. vetur, en Einar hafði þá starfað í Bandaríkjunum í 40 ár: „Voru það ekki gríðarleg viðbrigði fyrir þig, 22 ára gamlan, að koma frá Íslandi í iðandi mannlífið á Manhattan?¨.

„Nei, það voru eiginlega engin viðbrigði. Ég kom frá Siglufirði”.

Og við,sem lifðum síldarárin hér á Siglufirði, vitum við hvað Einar átti. því annar eins kraumandi suðupottur fjölskrúðugs mannlífs og við ólumst upp við hér, átti ekki sinn líka á Íslandi.“