Það var gerð lítil bylting á Íslandi eftir hrun. Hún náði þó ekki sérlega langt. Kannski var byltingarandinn í raun ekki sérlega mikill.

Mörg helstu kerfin standa óhögguð – með sama fólk innanborðs og áður. Önnur er verið að endurreisa. Við höfum vinstri stjórn, kannski hefur hún ekki þrótt til að breyta, kannski ekki ímyndunarafl, kannski samanstendur hún af fólki sem er líka innmúrað í kerfið á sinn hátt.

Eitt stærsta kerfið eru lífeyrissjóðirnir. Þar sitja menn sem telja sig vera hátt hafna yfir flesta Íslendinga. Þeim finnst móðgandi sú tilhugsun að gerðir þeirra séu rannsakaðar. Lífeyrissjóðirnir tóku ríkulegan þátt í útrásarsukkinu, en stjórar þeirra telja best fara á því að þeir rannsaki sjálfa sig.

Þessu hefur Ragnar Þór Ingólfsson, stjórnarmaður í VR (félaginu sem fór að heita hinu asnalega nafni Virðing og réttlæti) andæft. Hann vill fá upplýsingar um fjármálagjörninga lífeyrissjóðanna. Hann vill að þeir séu rannsakaðir almennilega. Viðbrögðin eru afar dræm. Það berast meldingar um að Ragnar hljóti að vera ruglaður. Hann er einungis óbreyttur félagsmaður sem fór að hafa áhuga á málum stéttarfélags síns og lífeyrissjóðs. Í núverandi kerfi þykir það nánast óeðlilegt. Mér varð það á að bjóða Ragnari í sjónvarp – innanbúðarmenn í lífeyrissjóðunum kvörtuðu og kveinuðu.

En þessir sömu lífeyrissjóðir innheimta gjöld sín af hörku. Launþegar borga stórar fjárhæðir í þetta í hverjum mánuði – þar er ekki gefinn afsláttur á einum einseyringi. En höfðingjarnir í lífeyrissjóðunum vilja ekki þurfa að standa reikningsskil gerða sinna.

Andrés Jónsson skrifar athyglisverða grein um þetta hér á Eyjuna.