Sterkustu rök Ólafs Ragnars á blaðamannafundinum í dag voru þau að Icesave málið hefði einu sinni farið til þjóðarinnar – og það ætti að fara þangað aftur. Að þjóðin ætti áfram að hafa lögggjafarvald í málinu, eins og hann orðaði það.

Sum önnur rök voru furðu veik.

Hann vitnaði í skoðanakannanir – í raun var bara ein skoðanakönnun og hún var kostuð af vefriti sem hefur barist gegn samþykkt Icesave.

Hann vísaði í undirskriftasöfnunina og talaði um fimmtung atkvæðisbærra manna. En 40 þúsund eru ekki fimmtungur þeirra. Atkvæðisbærir menn voru um 230 þúsund í fyrra.

Hann talaði um að það væri sama þing nú og síðast þegar málið fór í þjóðaratkvæði – það var illskiljanlegt að það breytti einhverju.

Og hann talaði um að það hefði verið mjótt á mununum þegar þingið greiddi atkvæði um hvort málið skyldi fara í þjóðaratkvæðagreiðslu.

En þá má benda á að ríkisstjórnir hafa oft nauman meirihluta í þinginu – án þess að forseti láti sig það sérstaklega varða.

En fyrsta röksemdin er nokkuð sterk og nægir líklega.

Einn vandinn við þjóðaratkvæðagreiðsluna er hins vegar að við vitum ekki hverjir kostirnir eru.

Eru nýir samningar í boði? Nei, líklega ekki.

Fer málið þá fyrir dómstóla? Hvernig er liklegt að slíkt mál fari?

Halda Bretar og Hollendingar kröfum sínum til streitu – eða eru þeir kannski farnir að þreytast?

Valda tafir á málinu okkur skaða – eða skipta þær kannski litlu sem engu máli?