Fyrr í þessum mánuði lést Ramiz Alia, sá sem var leiðtogi kommúnistaflokks Albaníu síðustu árin sem flokkurinn ríkti. Hann var 85 ára og dó úr lungnaveiki.
Alia tók við af sjálfum Enver Hoxha árið 1985. Hann linaði tökin frá einræði Hoxhas – það endaði með því að kommúnisminn í Albaníu féll.
Albanía undir Hoxha var eitthvert sérkennilegasta ríki sem um getur. Vænisýki gagnvart allri veröldinni var eiginlega hin opinbera stjórnarstefna. Smátt og smátt var skorið á öll tengsl við umheiminn – allir nema Hoxha voru illþýði og svikarar. Hoxha fyllti landið af sprengjubyrgjum, undir það síðasta voru sprengjubyrgi það eina sem var nóg af í hinni kommúnísku Albaníu. Það er sagt að byggð hafi verið 750 þúsund sprengjubyrgi, í landi sem taldi 3 milljónir. Engir nema Albanir voru nógu hreinir á kenningunni – allir hinir voru heimsvaldasinnar eða endurskoðunarsinnar.
Einn merkasti rithöfundur núlifandi, Ismail Kadare, hefur lýst þessu kæfandi einræði í skáldsögum sínum. Ein sú besta, Arftakinn, lýsir kafkaísku valdatafli í kringum einræðisherra sem greinilega er byggður á Hoxha.
Á Íslandi starfaði um tíma byltingarhópur sem horfði til Albaníu eftir fyrirmyndum. Hér var líka sérstakt vináttufélag Íslands og Albaníu þar sem starfaði Þorvaldur Þorvaldsson, formannsframbjóðandi í VG. Einhverjir af félagsmönnum fengu að fara í heimsóknir til fyrirheitna landsins og er sagt að myndir hafi birst af þeim í dagblaðinu Zeri I Popullit (Rödd fólksins) í Tirana. Væri gaman að sjá þær ljósmyndir.
1. maí hátíðarhöld í Tirana á valdatíma Hoxhas. Hlustið á rödd þularins, hún er alltaf eins í áróðursmyndum frá tíma kommúnista, sama hvert tungumálið er, það er sami helgitónninn.
