Ég á talsvert af vinum í Bandaríkjunum. Flest er þetta ágætlega stætt fólk sem er í góðum störfum. Það er oft að kvarta undan útgjöldum – sérstaklega til heilsufars og menntunar. Það kostar mikið að mennta börn í Bandaríkjunum, almenningsskólar eru víða mjög lélegir og það getur hérumbil verið nauðsynlegt að setja börnin í einkaskóla ef á að tryggja þeim góða menntun.

Almenningsskólarnir eru auðvitað fjársveltir.

Og heilbrigðiskerfið bandaríska er það dýrasta og óhagkvæmasta í veröldinni.

Ég segi að eina ráðið gegn þessu sé að greiða hærri skatta – og oftast fallast Bandaríkjamennirnir á það að endingu.

Skattar í Bandaríkjunum eru lágir – og þeir hafa sjaldan verið lægri en einmitt nú þegar Rebúblikanar og Teboðshreyfingin fara hamförum gegn sköttum sem gætu lagst á ríkt fólk og stórfyrirtæki.

Samkvæmt þessari grein sem er skrifuð af Bruce Bartlett, sem hefur verið efnahagsráðgjafi í Hvíta húsinu, Bandaríkjaþingi og í fjármálaráðuneytinu, eru skattar í Bandaríkjum í sögulegu lágmarki. Alríkisskattar eru nú 14.8 prósent af þjóðarframleiðslu en voru 18,2 prósent í tíð Ronalds Reagans.

Skattar á fyrirtæki eru lágir og skattar sem auðmenn og ríkt fólk þarf að standa skil á eru furðu litlir. Kenningin hefur verið sú að ríkidæmi auðmanna myndi leka niður í lægri lög samfélagsins – en sú hefur varla verið raunin. Bartlett segir að tekjuskatturinn sem ríkið innheimtir af 400 ríkustu Bandaríkjamönnunum hafi verið 18,1 prósent árið 2008 og hafi lækkað úr 26,3 prósentum 1992.

Fyrir marga eru lágir skattar sýnd veiði en ekki gefin. Bandarísku vinir mínir þurfa að greiða marga hluti beint úr eigin vasa sem við borgum í gegnum samneysluna. Menn sleppa ekki svo glatt að borga fyrir heilbrigðisþjónustu eða menntun barna.