Í fáum löndum sem ég hef komið til er jafn lítið úrval af matvöru frá smáfyrirtækjum og úr heimaframleiðslu og á Íslandi.

Maður fer um Evrópu og hvarvetna er hægt að fá alls kyns matvæli sem komin eru frá örsmáum framleiðendum – brauð, kökur, osta, hunang, grænmeti, ávexti, sultur, vín, safa. Sumt af þessu er selt á mörkuðum sem er að finna í borgum og þorpum um alla álfuna, en það er líka hægt að kaupa þessa framleiðslu við vegina – þar er hún oft auglýst. Í Grikklandi virðast allir framleiða sinn eigin ost. Það má í raun segja að sjálf matarmenning Evrópu byggi á þessu. Í Frakklandi er hinn fjölbreytti landbúnaður skilgreindur sem menningarverðmæti. Hver sveit hefur sinn mat. Það er sagt að til séu fjögur hundruð ostategundir í Frakklandi, en vegna þess hvað afbrigðin eru mörg eru þær í raun miklu fleiri.

Á Íslandi er flest sem maður kaupir komið frá stórum aðilum sem hafa tangarhald á markaðnum. Eftirlit með matvælaframleiðslunni hefur líka verið mjög strangt, of strangt myndu margir segja. Litlum framleiðendum er gert erfitt fyrir – vegna þessa er erfitt að nálgast landbúnaðarvörur sem ekki hafa farið í gegnum stóra kerfið. Maður getur farið um íslenskar sveitir og ekki fundið aðrar landúnaðarvörur en vakúmpakkað eða gaddfreðið kjöt í kaupfélaginu – eða því sem er eftir af þeirri stofnun.

Í ljósi þessa þykir mér afar ólíklegt að það séu lög frá Evrópu sem komi í veg fyrir heimabakstur á Íslandi. Nú er reyndar ljóst að það þarf að gera einhverjar kröfur til slíkrar framleiðslu – það getur ekki bara hver sem er farið að framleiða matvæli inni í eldhúsi hjá sér. En í meginatriðum hefur ríkt mikið ófrelsi í þessum efnum hérlendis – ólíkt því sem tíðkast víðast í Evrópu.

Annars fjallar Jón Frímann um þetta í bloggfærslu á síðu sinni.