Minningarorð Páls Scheving Ingvarssonar um Gústa, Jóhannes Ágúst Stefánsson, sem birtist í Eyjafréttum eru einhver magnaðasta grein sem maður hefur lesið lengi. Við lestur greinarinnar vakna margar tilfinningar, reiði, sorg og skömm, því flestöll höfum við kynnst einelti í einhverri mynd og vitum hvaða hörmungar það getur haft í för með sér.
Í greininni segir meðal annars:
„Við ólumst upp á sömu torfunni. Þú á Rafnseyri og ég á Hjalla. Við vorum vinir. Í minningunni eru margir dýrðardagar með uppátækjasömum ólátabelgjum, í stöðugri leit að ævintýrum, gulli og grænum skógum, í iðandi mannlífi. Sólin skín þessa daga í minningunni. En því miður ekki á alla. Þú fékkst í vögguna dóminn. Þú áttir að glíma við matarfíkn og offituvanda. Það var sjaldgæft og ekki auðvelt á þeim árum sem við slitum barnsskónum í miðbæ í Vestmannaeyja. Að vera feitur, seinn og silalegur var á þessum árum ávísun á mikið miskunnarleysi, gríðarlega árás umhverfisins á veikan einstakling.
Hrottalegt einelti. Þá var ekki búið að finna upp það orð. Ég man eftir dögum sem vanþroskaðir kvalarar beittu þig gríðarlegu ofbeldi, líkamsmeiðingum og svo var sjálfsagt að láta þig borða úr ruslatunnum, þú varst jú feitur, það þurfti að lækna þig. Vinur minn, það nísti merg og bein að horfa á aðfarirnar og hafa ekki alltaf haft kjark til að grípa inn í. Ég var tveimur árum yngri en þú og kvalararnir yfirleitt miklu eldri. Sumir virðulegir borgarar í dag. Það var þó erfiðast af öllu að átta sig á því þegar ég fylgdi þér heim grátbólgnum eftir mjög slæma útreið, að ekki var skjól heima. Ekkert var dapurlegra. Það er þekkt að þolendur ofbeldis af þessu tagi verði á einhverjum tímapunkti gerendur, kannski kom það fyrir þig. Ég sá það aldrei. Kæri vinur, það er gott að fyrirgefa. Þú ólst upp í miklum ótta. Hann setti mark sitt á líf þitt. Fyrirgefningin er lausn.“
