Ólafur Ragnar Grímsson hvetur þjóðina til að standa saman.

En Styrmir Gunnarsson vill efna til undirskriftasöfnunar til að koma ríkisstjórninni frá völdum. Ég hygg að megi segja að fyrir honum og félögum hans hafi Icesavekosningin ekki verið mikið atriði í sjálfu sér, heldur hafi hún einungis verið áfangi á leið.

Styrmir var lengi ritstjóri á Morgunblaðinu og skrifaði leiðara sem einkenndust fyrst og fremst af grímulausri valdapólitík og hagsmunagæslu. Hann var lengi mikill áhrifamaður í íslensku samfélagi og margir töldu að hann væri að líta í eigin barm þegar hann sagði eftir hrun:

„Ég er búinn að fylgjast með þessu í 50 ár. Þetta er ógeðslegt þjóðfélag, þetta er allt ógeðslegt. Það eru engin prinsipp, það eru engar hugsjónir, það er ekki neitt. Það er bara tækifærismennska, valdabarátta“.

Ríkisstjórnin er réttkjörin í kosningum og hún hefur meirihluta á Alþingi. Það væri sama þótt söfnuðust hundrað þúsund undirskriftir – hún væri alveg jafn réttkjörin fyrir því.

Það er hins vegar hægt að leggja fram vantraust á hana á þingi – og vita hvort hún stenst það.

Tilfinning mín eftir daginn er sú að stjórnmálaforingjar landsins séu þreyttir. Að sumu leyti virka þeir á mann eins og holmenni, það sem er kallað tóm skel. Maður skynjar ekki kraft eða eldmóð. Og það á bæði við um stjórn og stjórnarandstöðu. Að nokkru leyti finnst manni þeim vera vorkunn. Það er erfitt að vera stjórnmálamaður á svona tíma.

Ólafur Ragnar sagði á blaðamannafundinum í dag:

„Niðurstaðan þjóðaratkvæðagreiðslunnar má ekki sundra okkur né leiða til langvarandi deilna því brýnna er nú en nokkru sinni að við stöndum saman.“

En það eru margir sem geta ekki hugsað sér annað en að halda áfram fætingnum.