Hallur Magnússon segir að hann hafi ekki fengið að halda fund „frjálslyndra miðjufólks“ höfuðstöðvum Framsóknarflokksins í Reykjavík. Hallur gekk reyndar úr flokknum fyrir nokkru, en í honum slær framsóknarhjarta. Um leið er hann Evrópusinnaður.

Framsókn er ekki gefinn mikill gaumur þessa dagana. Það er næstum eins og flokkurinn sé gleymdur. Flokksmenn vekja stundum athygli á sér fyrir framgöngu í stjórnarandstöðu, en fáir virðast íhuga hvert Framsóknarflokkurinn – þetta aldraða stjórnmálaafl – er að stefna.

Flokkurinn virkar einkar ósamstæður. Formaðurinn, Sigmundur Davíð Gunnlaugsson, virkar í ýmsum málum eins og hann gæti sem hægast verið í Sjálfstæðisflokknum, og þess vegna í hægri armi hans. Hann er sagður vera nokkuð handgenginn Guðna Ágústssyni, en helstu samherjar hans í þingflokknum eru Vigdís Hauksdóttir og Gunnar Bragi Sveinsson sem bæði eru mjög herská í þingsal og hatrammir andstæðingar ESB.

Á hinum endanum er svo Guðmundur, sonur Steingríms og afadrengur Hermanns. Genetískt á hann tilkall til að leiða flokkinn, en hann er tortryggður vegna þess að hann var í Samfylkingunni og á marga vini þar. Í raun verður ekki betur séð en að hann hafi álpast inn í rangan félagsskap.

Sagt er að Siv Friðleifsdóttir sé að leita leiða til að komast út úr pólitíkinni – hún er yfirlýstur Evrópusinni – og Birkir Jón Jónsson hefur líka verið Evrópumegin í flokknum.

Svo má nefna Eygló Harðardóttur sem tekur gjarnan fram að hún sé samvinnukona. Það er reyndar hressandi, það mætti gjarnan vekja umræður um samvinnuformið. Því þótt sagt sé að það hafi gengið sér til húðar með SÍS, þá eru svo fjölmörg önnur rekstarform sem hafa líka reynst meingölluð.