Forsetaembættið er dæmi um þá miklu lausung sem er í íslenskri stjórnskipan.

Hverjum forseta er ætlað að finna inntak fyrir embættið – hann gengur ekki inni í mótað hlutverk eins og ætti að vera með svona embætti.

Það er varla til nein forskrift um hvernig forsetinn á að vera, hver handhafi embættisins fær að móta það eins og fara gerir.

Þannig höfum við haft fræðaforseta, ferðaforseta, útrásarforseta – og svo loks þrælpólitískan forseta.

Síðan verða haldnar forsetakosningar eftir óbreyttu fyrirkomulagi. Þá má gera ráð fyrir að einhverjir frambjóðendur vilji að embættið sé fyrst og fremst táknrænt, en aðrir vilji að það verði jafnvel ennþá pólitískara.

Svo verður kosið en í raun fæst ekki skorið úr málinu. Átakalínurnar  hafa reyndar verið til nokkuð lengi – hinn prúði Pétur Hafstein bauð sig fram gegn Ólafi Ragnari Grímssyni og naut stuðnings þeirra afla sem vilja að forsetinn haldi sig til hlés.

Svo neitaði Ólafur Ragnar að skrifa undir fjölmiðlalögin og þá var deilt um þetta af mikilli hörku – en svo ruglaðist allt systemið þegar Ólafur neitaði að skrifa undir Icesave. Þá var líkt því að þeir sem fyrrum vildu að hann hefði synjunarvaldið vildu nú framvegis að forsetaembættið væri bara upp á punt – og öfugt, þeir sem áður hallmæltu Ólafi og valdasókn hans töldu nú að synjunarvaldið væri barasta hið besta mál.

Svona er nú prinsíppfestan í umræðunni á Íslandi. Nú finnst mér líklegt að fleiri hallist að því að forsetinn eigi að hafa einhver völd en áður – á tíma Vigdísar þótti það til dæmis mjög fráleitur möguleiki að hún beitti málskotsréttinum.

Það verður forvitnilegt að sjá hvernig Stjórnlagaþingið tekur á þessu.

Annars gæti farið svo að forsetakosningar á næsta ári yrðu líkt og barátta milli málskotssinna og þeirra sem vilja halda í eldri hefð forsetaembættisins.