Andri Geir Arinbjarnarson horfir á Ísland utanífrá, starfar í útlöndum en kemur annað veifið heim. Hann þorir að setja fram umdeildar skoðanir – og þess vegna er mikið að græða á bloggi hans. Í nýlegum pistli fjallaði hann um þær fyrirmyndir sem við getum sótt til Norðurlandanna:
„Í grunninn bjóða nágrannalöndin upp á þrjár fyrirmyndir:
Áður en við veljum okkur fyrirmynd, skoðum aðeins stöðu Íslands í dag.
Við erum ein skuldugasta þjóð í Evrópu með gjaldmiðil og lánstraust sem er ekki viðurkennt erlendis. Við erum í gjörgæslu AGS, fjármögnuð af hinum Norðurlöndunum. Okkar efnahagslega sjálfstæði er í höndum útlendinga. Við eigum nóg af endurnýjanlegri orku sem aðrir öfunda okkur af en til að nýta hana þurfum við fjármagn og stöðuleika.
Hvernig endurheimtum við okkar efnahagslega sjálfstæði til að geta nýtt auðlindir okkar og skapað grunn fyrir betri lífskjör handa næstu kynslóð? Hvaða norræna fyrirmynd er raunhæfust, áhættuminnst og skynsamlegust?“
Og í öðrum pistli skrifar hann um skortinn á raunverulegri uppbyggingu eftir hrunið:
„Nú þegar tveggja ára afmæli hrunsins nálgast virðist enginn endir í nánd á áföllum, eftirköstum og afleiðingum. Eina sem hægt er að segja er að lengi getur vont versnað. Ofaná Rannsóknarskýrsluna fáum við nú dóm Hæstaréttar og Magma málið, og guð má vita hvað er handan við hornið. Það virðist enn langt í land að einhver raunveruleg uppbygging geti hafist enda erum við enn að slökkva elda.
Umræða um gjaldmiðil og fjármögnun atvinnutækifæra virðist komin upp á hillu. Fólk virðist farið að sætta sig við ónýta krónu og AGS sem þrautavarnarlánveitanda um ókomna framtíð. Slíkt er hættulegt, það er vísir að uppgjöf. Í raun má segja að ákveðið sýndarástand ríki á landinu, fólk er farið að velja upphafspunkta fyrir og eftir hrun eftir hentisemi. Hvergi er þetta augljósara en í ESB umræðunni.“
