Þegar New Labour varð til var farið að lýsa stjórnmálamönnum eins og Michael Foot – sem nú er látinn í hárri elli – sem einhvers konar forneskjulegum rugludöllum.

Samt hafði Foot tekið marga góða slagi  á ferli sínum: Með lýðveldinu í spænska borgarastríðinu, gegn nasisma, gegn kommúnisma, gegn kjarnorkuvopnum, gegn Vietnamstríðinu, gegn thatcherisma, gegn Íraksstríðinu. En á hinn bóginn studdi hann loftárásir Nató á Serbíu.

Hann þekkti ekki spunastjórnmál eins og komust í tísku með Nýja Verkamannaflokknum, heldur var hann af eldri gerð róttækra hugsjónamanna, hafði setið við fótskör Aneurin Bevan, höfundar breska heilbrigðiskerfisins, eins merkasta stjórnmálamanns Breta á 20. öld,  og umgengist George Orwell. Sem leiðtogi Verkamannaflokksins þótti hann misheppnaður, en þegar öllu er á botninn hvolft var Tony Blair það líka. Foot var þó trúr sjálfum sér og hugsjónum sínum.