Það eru liðnar rúmar þrjár vikur frá þjóðaratvæðagreiðslunni um Icesave. Undarlega hljótt hefur verið um málið síðan þá. En hver voru raunveruleg áhrif atvæðagreiðslunnar, hver var þýðing hennar? Um það eru menn varla farnir að ræða. Kristinn H. Gunnarsson, fyrrverandi alþingismaður, segir í pistli að myndin sem blasi við sé allt önnur en þjóðinni var talin trú um. Upphaf greinar Kristins er svohjóðandi:

„Nú eru liðnar röskar þrjár vikur síðan þjóðaratkvæðagreiðslan um Icesave fór fram og rykið farið að setjast sem þyrlað var upp í aðdraganda hennar. Myndin sem við blasir er allt önnur en þjóðinni var talin trú um. Atkvæðagreiðslan varð engin lausn, Bretar og Hollendingar láta sér fátt um finnast, almenningur í Evrópu veit varla af málinu og það eru Íslendingar sem sitja með vandann í fanginu, á þeim brennur eldurinn.

Þetta er ekki það þjóðinni var sagt. Henni var talin trú um að með því að fella Icesave í þjóðaratkvæðagreiðslunni með afgerandi hætti myndi Bretum og Hollendingum verða send slík skilaboð að þeir þyrðu ekki annað en að semja hið bráðasta og fallast á kröfur Íslendinga áður en þjóðin hætti við að borga yfirhöfuð nokkuð. Þjóðin sendi sín skilaboð en það gerðist ekkert annað en hið gagnstæða. Engar viðræður urðu og Bretar og Hollendingar setja skilyrði fyrir frekari viðræðum sem Íslensk stjórnvöld geta ekki sætt sig við.„