Þríhliða sáttmálar ríkisvalds, atvinnurekenda og verkalýðshreyfingar eru þekkt fyrirbæri víða um lönd; í Þýskalandi og Svíþjóð varð þetta módel snemma nokkuð háþróað.

Frægasta dæmið um þetta hér er auðvitað þjóðarsáttin frá 1989 sem lagði grunninn að því að kveða niður verðbólguna.

Stöðugleikasáttmálinn svokallaður er líka í þessum anda – en nú er sagt að hann sé fyrir bí, eftir skötuselskvóta ríkisstjórnarinnar

Að sumu leyti orkar tilvist þessa sáttmála tvímælis – og þá á ég við gagnvart kjósendum vinstri flokkanna sem loks komust til valda í fyrra í því sem á að vera hreinræktaðasta vinstri stjórn Íslandssögunnar.

Eða er eðlileg að slík stjórn selji þvílík völd í hendur hægrisinnaðra stórkapítalista úr röðum atvinnurekenda? Um atvinnuuppbyggingu, skattastefnu, auðlindastjórnun og fleira?

Og fái ekkert sérlega mikið í staðinn, því þegar samið er um stöðugleika á vinnumarkaði og litlar sem engar kauphækkanir er það fremur verkalýðshreyfingin sem færir fórnirnar en atvinnurekendur.

Er ekki hugmyndin að svona ríkisstjórn standi fyrir róttækum breytingum – eða voru það ekki fyrirheitin sem voru gefin kjósendum ríkisstjórnarflokkanna eftir að hægri menn hafa ráðið hér lögum og lofum um langt árabil?