Guðmundur Rúnar Svansson, einn Eyjubloggara, skrifar pistil um kosti atvinnupólitíkusa andstætt þeim sem eru óreyndir í stjórnmálum. Það er víst að margir eru ósammála Guðmundi, en þetta er samt athyglisverð grein hjá honum. Niðurlag hennar er svohljóðandi:
„En í hverju liggur ósamstaðan. Ætli það sé ekki nærtækast að tína til nýgræðingana á þingi. Ásmundur bændahöfðingi, Lilja Mósesdóttir, (Borgara)Hreyfingin, formaður Framsóknarflokksins og fleiri. Er ekki málið að þessir, og margir fleiri, eru hálfgerðir grænjaxlar í pólitík, og vantar þjálfun og reynslu úr ungliðastarfi – og hefðu líklega sum hver ákveðið tiltölulega fljótt að pólitík væri ekki fyrir þau ef þau hefðu tekið virkan þátt í ungliðapólitík eða öðru pólitísku starfi til margra ára.
Því hvað sem manni finnst um spillingu og getulausa stjórnmálamenn má það ekki gleymast að pólitík er líka fag, og í henni er ekki nóg að básúna skoðanir á torgum. Umræður og lýðræðisleg vinnubrögð og sérfræðiþekking eru góðra gjalda verð – ef það tekst að taka ákvarðnir og koma málum fram fyrir rest. Hvaða gagn væri að utanþingsstjórn sérfræðinga sem allir væru jómfrúr í pólitík og tækist aldrei að fá neitt samþykkt?
Ég er sumsé ekki þeirrar skoðunar forráðamenn þessarar vinstristjórnar viti ekki hvað þurfi að gera og spili á fiðlu að hætti Nerós meðan landið sekkur dýpra. Ætli það sé ekki nær lagi að atvinnustjórnmálamennirnir skammist sín fyrir að vera það á sama tíma og hávær hópur heimtar fleiri reynslulausa grænjaxla til að gulltryggja það við verðum enn að rífast um Icesave þegar næsta hrun ríður yfir.„