Sinfóníuhljómsveitin er toppurinn á því blómlega tónlistarlífi sem er stundað á Íslandi. Þetta tónlistarstarf er – eða ætti að vera – eitt helsta stolt þjóðarinnar.

Þetta er þeim mun merkilegra vegna þess að fyrir nokkrum mannsöldrum var eiginlega engin tónlist á Íslandi. Svo hafði verið um aldaraðir. Ég bý í mjög gömlu húsi. Hér bjó á nítjándu öld maður sem þótti nokkuð einstakur í bæjarlífinu vegna þess að hann hafði kennt sjálfum sér að spila á fiðlu.

Sinfónían er sextíu ára um þessar mundir. Fyrst spilaði hún í Austurbæjarbíói. Mér er sagt að fyrstu áratugina hafi ýmsir hljóðfæraleikarnarnir átt það til að spila feilnótur og falska tóna.

Svipurinn á tónleikagestunum hafi stundum verið skrítinn, en þeir tóku viljann fyrir verkið.

Þetta er ekki áhyggjuefni lengur. Sinfóníuhljómsveitin er prýðilega góð.

Stefnt var að því að halda afmælið í nýja tónlistarhúsinu, en það verður ekki. Byggingasaga hússins er orðin mikil sorgarsaga eins og margt annað sem tengist hofmóði útrásaráranna. Í raun er sérstakt verkefni að rannsaka það ferli allt eins og Baldur Andrésson arkitekt hefur bent á.

Ég ætla ekki að fjalla um það núna heldur gera litla játningu.

Mér finnst Háskólabíó fallegt hús. Kannski af því ég er svo vanur því, kannski af því mér líður vel þegar ég kem þangað inn – og af því ég er alinn upp þarna í grendinni.

En það hefur lengi verið talað illa um Háskólabíó – að húsið sé fyrir neðan virðingu Sinfóníunnar. Jú, hljómburðurinn er ekkert sérstakur. En hljómsveitin  hefur samt vaxið og dafnað þar innandyra, og nú situr hún nánast ein að gamla stóra salnum. Því miður hafa bíósýningar þar nánast verið aflagðar.

Sinfóníunnar bíður líka erfitt verkefni – nefnilega að fylla upp í salinn í Tónllistarhúsinu þegar þangað kemur. Hann rúmar sautján hundruð manns, skilst mér, Háskólabíó innan við þúsund. Það verður ekki alveg einfalt dæmi.