Lesandi sendi þessar línur.
— — —
Í athyglisverðu bréfi sem þú birtir á Eyjunni segir m.a.
„Ég get ekki betur séð af heimildum á netinu en að norski olíuiðnaðurinn sé að stærstum hluta einkafyrirtæki“.
Statoil var reyndar í 100% eigu norska ríkisins allt fram að 2001, þegar hluti þess var einkavæddur.
Ennþá á norska rikið þó mikinn meirihluta í fyrirtækinu og ræður þar öllu. Eignarhluti ríkisins í Statoil er um 70%:
http://www.statoil.com/en/InvestorCentre/Share/Shareholders/Pages/default.aspx
Og af því þetta „fé án hirðis“ þykir nokkuð vel rekið, eru aðrir stærstu hluthafarnir m.a. nokkrir stærstu bankar heimsins, sem virðast treysta norska ríkinu til að ávaxta hlutafé þeirra:
http://www.statoil.com/en/investorcentre/share/shareholders/top20/pages/default.aspx
Norðmenn hafa í gegnum áratuga olíuvinnslu sýnt að ríkisrekstur vegna náttúruauðlinda virkar vel.
En eðlilega vilja þeir sem hafa fengið að veðsetja helstu náttúruauðlind íslensku þjóðarinnar – óveiddan fisk framtíðarinnar – halda því fyrirkomulagi til að geta haldið áfram að skófla til sína arðgreiðslum af þeim framtíðartekjum.
Veðsetning á kvóta minnir reyndar um margt á bókhaldsaðferðir Enron. En á Íslandi þykir það líklega hinn eðlilegasti hlutur, enda margir íslenskir atvinnurekendur með einstaka hæfileika og einstakt viðskiptasiðferði sem þekkist ekki annars staðar í veröldinni.
