Samfylkingarmaður sem ég ræddi við sagði að næsta mál á dagskrá hjá flokknum þegar Icesave er frá væri leiðtogavandinn í flokknum.

Í Samfylkingunni eru menn farnir að gera sér grein fyrir því að Jóhanna Sigurðardóttir dugir ekki í langan tíma, hún er einangruð og hugmyndasnauð, og virðist hafa vonda ráðgjafa.

Dagur B. Eggertsson taldi sig geta auðveldlega náð völdum í Reykjavík í vor. En nú hefur taflið snúist við. Það er lítill áhugi á borgarstjórnarkosningum, Hanna Birna Kristjánsdóttir nýtur nokkurra vinsælda og líkur eru á að frammistaða Samfylkingar í ríkisstjórn reynist henni dýrkeypt í kosningunum í vor.

Árni Páll Árnason kemur varla lengur til greina – hann er óvinsæll vegna þess hversu illa gengur að hjálpa skuldugum heimilum. Össur Skarphéðinsson á ekki afturkvæmt í leiðtogasætið þótt hann sé furðu lífseigur í pólitík.

Þá er varla neinn í sjónmáli – eða hvað?

Er ekki óhætt að tala um leiðtogakreppu?