Ég er afskaplega lítið fyrir mannfagnaði núorðið. Fór beint heim af Eddunni eftir athöfnina í gær. Það er alltaf skrítin spenna á svona samkomum þar sem mikið af stórum egóum koma saman. Í gær voru menn dálítið undrandi yfir því hvað Veðramót, mynd Guðnýjar Halldórsdóttur, bar lítið úr býtum. Var það alveg réttlátt?

Kompás og Út og suður fengu verðlaun saman. Það mætti kannski sameina þessa þætti í einn og kalla hann Norður og niður?

Annars finnst mér Eddan bera vott um hvað við búum í einkennilega athafnasömu samfélagi. Ísland hefur íbúatölu borgar eins og Stoke. Ég man að eitt sinn var talað um kommuvilluna, að það komma hefði verið sett á vitlausan stað – við Íslendingar værum í raun 3 milljónir en ekki 300 þúsund.

Bókaútgáfan hérna ber líka vott um þetta og fjölmiðlarnir. Ég var á fundi hjá Blaðamannafélaginu um daginn þar sem menn höfðu uppi ógurlegt svartagallsraus um fjölmiðlana hér. Ég er bara alls ekki sammála. Fjölmiðlunin hér er fáraánlega mikið og öflug miðað við stærð samfélagsins.

Fjölmiðlarnir tapa hérumbil allir peningum vinstri og hægri – sumir miklum peningum – en samt halda þeir áfram að starfa. Það ber vott um menningarlegan metnað.