Við sem fjöllum um þjóðfélagsmál á tíma íslenska hrunisins höfum orðið vör við fólk sem veit mjög mikið um það sem gerðist, er kannski til í að skýra frá einhverju í leynilegum samtölum, en vill ekki fyrir nokkra muni stíga fram, tala opinberlega eða hafa samband við þar til bær yfirvöld.

Sigrún Davíðsdóttir skrifar um nauðsyn þess að gott fólk aðhafist og þegi ekki yfir lögbrotum eða tortryggilegum gjörningum.

„Það er stundum talað um – og er ekki fjarri lagi – að um þrjátíu menn hafi komið Íslandi í kreppu. En umsvifin voru möguleg því einhverjir voru tilbúnir til að gera vinum og kunningjum greiða eins og að lána félög eða leppa félög, að afgreiða mál án þess að spyrja of náið út í hver tilgangurinn væri eiginlega. Þeir sem ekki eru forkólfar í slíkum málum en búa yfir vitneskju þurfa að horfast í augu við að þeir verða mjög líklega spurðir út úr einn góðan veðurdag. Þá er betra að hafa frumkvæði að því að koma með upplýsingar og geta þá átt von á að hugsanleg sök verði metin í samhengi við upplýsingarnar sem boðnar eru. Miklu betra en bíða þess að vera handtekinn og færður til yfirheyrslu. Ef þeir sem vita að þeir hjálpuðu til vafasamra verka stíga fram og segja yfirvöldum sína sögu þá er loks von til að eitthvað breytist á Íslandi. Von til að skuggabaldrar viðskiptalífsins sem var missi tökin á eignunum og völdunum sem þeim fylgja. Eins og einn viðmælandi Spegilsins sagði þá getur gott fólk sem aðhefst ekkert í raun verið hættulegt fólk.“