Í tilefni af umræðum um hvalveiðar endurbirti ég þennan pistil sem ég skrifaði fyrir einu og hálfu ári:

— — —

Ég spurði heimildarmenn mína í Japan um hvalveiðar og neyslu hvalkjöts þar í landi. Þetta eru blaðamenn á japönsku stórblaði.

Þeir sögðu að sáralítið væri borðað af hval í landinu, ungt fólk liti ekki við því, en hvalveiðihugsjóninni væri aðallega haldið uppi af þrjósku nokkurra gamalla manna.

Mesta gæfa þeirra væri Greenpeace og Sea Shepard; meðan slík samtök berjist gegn hvalveiðum sé hægt að höfða til þjóðerniskenndar í Japan. Um leið, var mér sagt, óttast þeir mest fjármálaráðuneytið japanska sem gæti tekið upp á því að skera niður styrki til hvalveiðihugsjónarinnar.

Hvalkjötsneysla var aldrei útbreidd í Japan, nema í nokkrum strandbyggðum. Hún jókst hins vegar til muna á þrengingatímum eftir seinni heimstyrjöldina. Þá var hvalkjöt til dæmis oft á boðstólum í skólum – börnin sem uxu úr grasi eftir stríðið vöndust semsagt við að borða hval. Sú kynslóð er nú komin á eftirlaun.

Málið virðist semsagt vera að lítill markaður er fyrir hvalkjöt í Japan. Í landinu eru til miklar birgðir af hvalkjöti sem ekki selst – og eru komnar úr svokölluðum vísindaveiðum japanskra skipa. Heimildarmenn mínir segja að þap sé líklega nálægt 4000 tonnum af kjöti sem er geymt í skemmum.

Svo tek ég fram, til að fyrirbyggja misskilning, að ég er algjörlega hlynntur hvalveiðum. Eigandi Moby Dick að uppáhaldsbók, má jafnvel segja að ég sé heillaður af þeim.