Hér er grein um mann sem ég og margir aðrir eiga mikið að þakka.

Philippe Viannay.

Á sínum tíma var ég í útför hans í París, en hann var síðan jarðsettur í heimabæ sínum á Bretagneskaga. Ég og skólafélagar mínir vorum áberandi í útförinni, en það voru líka gamlir félagar Viannays úr frönsku andspyrnuhreyfingunni. Hann var einn af hetjum hennar á ungum aldri. Það var merkilegt að sjá frönsku andspyrnuhreyfinguna eins og hún leit út 1986. Ég lýg því ekki að sumir voru með hinar kunnuglegu baskahúfur – beret. Minningarathöfn um hann var haldin við Mémorial des martyrs de la déportation, minnisvarðann um þá sem voru fluttir burt með valdi í stríðinu sem stendur við Signufljót, skammt frá Notre Dame.

Þetta var sannur hugsjónamaður, eins og má lesa í grein þessari sem er eftir kanadíska blaðakonu, Caitlin Kelly.

Hann stofnaði skóla í París, Journalistes en Europe,  þar sem ég stundaði nám. Námið miðaði að því að kenna okkur að starfa sem blaðamenn á alþjóðlegum vettvangi. Í kjölfarið á mér komu svo Árni Snævarr, Þorfinnur Ómarsson og Sigursteinn Másson. En þá var Viannay dáinn og skólanum var stýrt af öðru fólki.

Í skólanum komu saman blaðamenn frá öllum heiminum, ungt fólk sem þó hafði nokkra starfreynslu.. Ég átti skólafélaga frá Japan, Indlandi, Áatralíu, Bandaríkjunum, Indónesíu, Brasilíu, Póllandi, Burkina Faso, Ghana, Noregi, Þýskalandi, Ítalíu, Kanada – já og fleiri löndum. Margt af þessu fólki er ennþá kærir vinir mínir.

Og reyndar myndaði þessi skóli ákveðið net. Ennþá get ég farið um heiminn og haft samband við fólk sem gekk í skólann og beðið það um aðstoð við störf eða ferðalög. Margir eru  framúrskarandi blaðamenn í löndum sínum. Sem dæmi má nefna að ég hef sofið á dýnum heima hjá mönnum sem síðar urðu áhrifamestu blaðamenn Póllands, eftir að kommúnisminn féll.

Andi Viannays lifir í öllum þeim sem sóttu skólann sem hann setti á laggirnar. Hugmynd hans var að auka skilning milli þjóða, leiða fólk úr öllum áttum saman, mynda tengsl, eins og hjá mörgum af hans kynslóð var markmiðið að koma í veg stríð, að hildarleikir tuttugustu aldarinnar fengju aldrei að endurtaka sig.