Það er talað um að stöðutökur gegn krónunni séu eðlilegar. Menn séu einfaldlega að verja stöðu sína. Það getur svosem verið rétt í einhverjum tilfellum, þótt ljóst sé að veðmálin með krónuna fóru langt fram úr því sem eðlilegt getur talist á síðust metrum hins falska efnahagsundurs.

Og jú, krónan var of hátt skráð. Það var beinlínis stjórnarstefna – og stefna Seðlabanka – að halda uppi fölsku góðæri með háu krónugengi. Sagt er Seðlabankinn hafi þannig verið hættur að styðjast við verðbólgumarkmið, heldur hafi hann starfað samkvæmt gengismarkmiði.

En við verðum líka að gæta að því að við erum í pínulitlu landi þar sem flökt á gjaldmiðlinum hefur undireins áhrif og ekki bara á verðlag, heldur líka á afborganir á lánum.

Þetta er ekki svona í stærri myntsvæðum. Dollar getur lækkað eða hækkað, evran sömuleiðis, og flestar þær milljónir manna sem nota gjaldmiðilinn verða í raun aldrei varar við neitt.

En þess vegna upplifa menn það sem mikið alvörumál þegar þeir heyra að einhverjir hafi setið á svikráðum við krónuna. Það er nefnilega almenningur sem þarf að borga fyrir gróðann sem fámennur hópur hefur af slíku braski.

Og þegar eru kannski á ferðinni sömu aðilar og stóðu fyrir því að dæla út svonefndum gengislánum til almennings – já, þá syrtir enn í álinn.