Það að Sigurður Líndal og Hannes séu á móti stjórnlagaþingi er eiginlega meðmæli með því.

Sigurður er eitt mesta erkiíhald sem um getur – og ágætur sem slíkur –  og Hannes var innundir hjá ráðandi öflum á Íslandi í langan tíma. Veit varla sitt rjúkandi ráð eftir að þau fóru frá.

Staðreyndin er sú að hér sat nefnd eftir nefnd og reyndi að breyta stjónarskránni. Það tókst ekki vegna þessa að flokkapólitíkin þvældist alltaf fyrir. Í þessum nefndum voru menn eins og Gunnar Thoroddsen, Gunnar G. Schram, Jón Kristjánsson og Þorsteinn Pálsson. Alltaf skiluðu þær auðu að lokum.

Hinn mikli fjöldi frambjóðanda á stjórnlagaþing ber vott um mikinn stjórnmálaáhuga – og löngun eftir því að breyta stjórnmálunum úr því fari sem þau eru í. Menn skyldu ekki gera lítið úr því.

Og menns skyldu líka umgangast þessar kosningar með hæversku. Frambjóðendur hafa rétt á að kynna sig, en við skulum varast þá sem nota mikla peninga og líka þá sem eru augljóslega gerðir út af hagsmunaöflum.

Það verður auðvitað dálítið mál að velja úr fimm hundruð frambjóðendum og kannski er það góð hugmynd hjá Hirti Hjartarsyni að fresta kosningunum fram í janúar þannig að frambjóðendur hafi meiri tíma til að kynna sig og áherslumál sín.

Sjö þingmenn leggja til að um leið og stjórnlagaþingskosningarnar fari fram verði kosið um aðildarviðræður við Evrópusambandið. Það er skrítin uppákoma – og verður varla skilin öðruvísi en sem viss óvirðing við stjórnlagaþingið – tilraun til að láta það snúast um ESB eða ekki ESB.