Ég er kominn af kristinni fjölskyldu og ég hef þekkt margt gott fólk sem starfar í kristnum söfnuðum. Þess vegna sárnar mér stundum þegar er talað af óvirðingu um fólk sem trúir. Sú umræða er oft mjög óréttlát.
En ég get ekki séð að það sé neinn stórkostlegur missir þótt sálmasöngur verði gerður útlægur úr grunnskólum og prestar haldi sig fjarri.
Fólk sem er trúað eða hefur áhuga á trú getur eftir sem áður sinnt trúmálum – utan skólatíma. Það getur farið með börn sín í kirkju eða sunnudagaskóla – nú eða á samkomu hjá Ásatrúarfélaginu eða Vantrú ef svo ber undir.
Jólaföndur í skólum er ekki vandamál. Það verður klippt og límt eftir sem áður. Og ég geri ekki ráð fyrir að neinum verði bannað að gera mynd af Jesúbarninu – en þá er þess reyndar að geta að jólasveinar eru miklu vinsælli.
Ég hef áður sett fram þá skoðun að það væri líklega best fyrir alla að skilið verði á milli kirkju og ríkis. Kirkjan hefði gott af því að standa á eigin fótum. Þetta þyrfti ekki einu sinni að skaða hana – á það hefur verið bent að óvíða í kristnum heimi sé trúarhiti meiri en í Bandaríkjunum þar sem er engin þjóðkirkja.
Áfram hlýtur að fara fram í skólum kennsla í trúarbrögðum og kristnum arfi þjóðarinnar. Saga okkar er óskiljanleg án fróðleiks um hann. Menntað fólk þarf líka að kunna skil á helstu biblíusögum og tilvitnunum, því í þetta er sífellt vitnað í vestrænni menningu. Það er reyndar þversögn að yfirlýstir trúleysingjar eru oft mjög biblíufróðir. Þetta hljótum við að læra, rétt eins og við lærum um hinn gríska menningararf sem er önnur undirstaða vestrænnar menningar.
Bragi Kristjónsson benti á það í þætti hjá mér um daginn að staða prestanna hefði breyst við fræðslulögin 1907. Fram að því var uppfræðsla æskunnar að miklu leyti í þeirra höndum – Bragi sló þessu upp í grín og sagði að þá hefði klerkastéttinn misst tökin á þjóðinni. Í því var samt talsverður broddur. Hlutverk kirkjunnar sem viðhengis við ríkið er vandræðalegt á tíma þegar trúfrelsi þykir sjálfsagt – kirkjan yrði frjálsari án ríkisins bæði í boðun sinni og starfi.
