Það gengur á ýmsu í umræðunni um ESB, en einkennilegust er sú þráhyggjukennda árátta að spyrða saman þá sem vilja láta reyna aðild að ESB og meinta stuðningsmenn Baugs. Maður sér merki um þetta víða, áttar sig ekki alveg á því hvort þetta er svo lymskulegur áróður að maður skilur hann ekki eða hvort þetta er hugmyndafátækt – að Baugur sé orðinn eins konar samasemmerki alls sem illt er í hugum sumra manna.

Lógíkin er einhvern veginn svona: Jón Ásgeir og félagar voru dálítið veikir fyrir Evrópusambandinu (eins og fleiri í viðskiptalífinu) og þá hljóta allir sem styðja aðildarviðræður að vera Baugsmenn.

Guðmundur Andri Thorsson, einn þeirra sem sífellt má sitja undir ásökunum fyrir að vera Baugsmaður (vegna þess að hann hefur skrifað í Fréttablaðið), ritar grein um Vinstri græn og Evrópusambandið í morgun:

„Þegar Davíð Oddsson talar um fræðimenn og stjórnmálaskýrendur sem sérhæft hafa sig í regluverki Evrópusambandsins kallar hann þá alltaf „sérfræðinga Samfylkingarinnar“. Þar með gefur hann sínu fólki skilaboð um að taka aldrei mark á orði sem þessir fræðimenn kunna að hafa til málanna að leggja. Aldrei. Gildir þá einu hvað það er eða hversu mikið vit þeir hafa á málaflokknum: Aldrei. Þeir eru á vegum „andstæðingsins“. Samfylkingarinnar. Gott ef ekki hreinlega Baugs.