Andri Geir Arinbjarnarson sendi eftirfarandi athugasemd vegna pistils sem ég skrifaði í gær undir fyrirsögninni Hinn eitraði vaxtamunur:

— — —

Egill,
Það er skammt öfganna á milli. Fyrir hrun höfðum við gott lánstraust en allt of háa vexti, og nú er þessu öfugt farið, vextir er of lágir miðað við þá áhættu og óvissu sem ríkir í landinu. Við höfum enn aftur búið okkur til falskan raunveruleika nú með höftunum. Hér er enginn frjáls eignamarkaður lengur til. Hvert er verðgildi krónunnar? eða hverjir eru markaðsvextir? eða hvert er markaðsverð fasteigna? Enginn getur svarað þessu.

Eins og ég hef skrifað um eru við núna með tvöfalt kerfi. Þeir sem eru lokaðir inni í höftunum hafa fáa fjárfestingarmöguleika og þar er of mikið af krónum að elta of fáar fjárfestingar. Þetta þrýstir vöxtum niður (nú um 6%). Í hinu kerfinu höfum við óheft erlent fjármagn sem krefst markaðsvaxta miðað við okkar lélega lánstraust og þar er best að líta til Grikklands þar sem fjárfestar krefjast vaxta yfir 10% í evrum.

Þetta ástand leiðir til að þeir sem koma með óheftan gjaldeyrir til landsins vilja fá miklu hærri ávöxtun en þeir sem leggja til innlent fjármagn. Um þetta snýst Magma málið að hluta til. Hættan er að lífeyrissjóðirnir verði þvingaðir með sínar erlendu eignir inn á innlenda markaðinn á innlendum vöxtum og markaðsverði sem mun leiða til eignarrýrnunar stjóðanna. Þetta gerðist t.d. þegar lífeyrissjóðirnir keyptu Seðlabankabréfin á innlendum verði með gjaldeyri, Seðlabankinn keypti hins vegar bréfin á markaðsverði erlendis og hirti gróðann! Þannig voru lífeyrissjóðirnir láttnir borga hluta af mistökum Seðlabankans fyrir hrun, en ótrúlega lítil umræða var um þetta á þeim tíma.

Því lengur sem höftin eru við líði þvi erfiðara verður að losna við þau, sérstaklega þegar skattheimta byggir á þeim eins og auðlegðar og fjármagnsskattur gera að hluta til.